"Annemler şimdi kalkar işe gider bizde uyuruz. Uzun zaman sonra bu kadar muhabbet iyi geldi" dedi Ece.
Gündüz geceye karışmıştı. Kerem konusu açılana kadar moralim gayet iyiydi. Sonra Ecenin annesi ve babası işe gitti bizde uyuduk. Yani Ece uyudu beni uyku tutmamıştı. Düşünüyordum. Nası böyle bişey yapabilirdim? Kerem beni çok seviyodu yada ben öyle sanıyorum bilmiyorum ama ben onu çok sevmiştim.Fakat zamanla soğutmuştu kendinden. Sürekli kızlarla konuşuyor, geziyor, ve bana hiç mesaj atmıyodu. Gün geçtikçe sabrım taşıyordu. Onu bigün okulun bahçesinde bi kızla gülerek çok samimi bi şekilde konuşurken gördüm. Üstelik o kız Selindi. Eski sevgilisi. Artık sabrım kalmamıştı oracıkta ağlamaya başladım. Hemen tuvalete gittim elimi yüzümü yıkadım. Beni gören Keremin arkadaşı hemen söylemiş Eylül ağlıyor diye. Kerem tuvaletin karşısında beni bekliyordu. Çıktım karşımda Kerem. Oohh olamaz bu iğrenç bişey Keremin karşısında ağlayamam hayır.. Noldu diye sordu cevap vermedim yürüdüm gittim. Peşimden gelmedi. Sanırım oda bıkmıştı. Daha sonra sınıflarına gittim o kızla konuşmanı istemiyorum demek için. Bu seferde yine Selinle sırada gülüşüyolardı. Üstelik benim ağladığımı biliyor. Nası böyle bişey yapabilir? O sinirle "HERŞEY BURAYA KADARMIŞ" dedim ve gittim. O gün çok ağladım. Sonraki gün daha çok. 1 hafta boyunca okula gitmedim. Dışarı çıktım, alışveriş yaptım .. Sonra toparladım kendimi. Arkadaşlarım onun konusunu açmadılar. Onu hatırlatan herşeyi ortalıktan kaldırdım. Unuttu gibiydim. Ecede neden ayrıldığımızı biliyordu. Neden tekrar sormuştu? Üzmek için mi? Yoksa benim üzüldüğümü görmek onu mutlumu ediyordu? Yok canım daha neler.. Ben böyle düşünürken uyuyakalmışım. Telefonun sesiyle irkildim. Annem arıyordu. Eve gelmemi istiyor. Öğlen geçmişti. Saat 14.43. Baya uyumuştuk. Ece hala uyuyordu. Uyandırdım, hazırlanıp eve gittim.
