Chapter Seven : A Mask?

7 1 0
                                    

The picture above is my chosen portrayer of Alexandri. But you can picture him in your mind with whoever you want to. 😉

*   *   *   *   *   *
*   *   *   *   *

Herie Alcan

"Prrrrttttt! 2 laps!"

Gusto kong maiyak pero walang lumalabas na luha sa mata ko. I want to let it all out.

But It was the same as before. Hindi ako kailanman umiyak sa funeral ng sarili kong ina. Imbis na ngumawa ako at lumuha, tumutulala lang ako at parang nakalutang. Para akong lumilipad sa hangin. My mind is pure empty, basically thinking nothing but.....I want to cry.... So why can't I? Bakit ba hindi ako maiyak-iyak?

We're friends before. Hindi na ngayon. Hindi niya nga tayo pinagkakatiwalaan, Rich. Iniwan na lang tayo ng hindi sinasabi kung anong nangyari sa lintik na buhay niya. And you expect me to help her? To comfort her? No thanks.

Pabayaan na natin siya. She abandoned us so we're gonna do the same.

Bakit ka nakikipagusap sa walang kwentang kaibigan?

Every sharp words felt like daggers being slowly poked in different parts of my body. Parang namanhid ang buong katawan ko sa sakit ng mga salita at sa galit na nakapaloob doon.

"Herie? Mali ka na ng tinatakbo! Herie!"

Kahit anong gawin ko, wala talaga akong ibang naidudulot kundi problema.

Sumulyap ako kay Maddie at Rich na masayang nag-uusap sa bench. Look at how peaceful and happy they are without me. There is this thick invisible walls that seperates us, leaving me harder to reach for them. Mapait na ngumiti ako dahil sa isip ko, ako din naman ang gumawa ng pader na iyan.

"Ms. Alcan?! What are you doing?!"

I......want cut my skin again.

Gusto kong hiwaan ang sarili ng maraming beses. My whole existence is a sin itself, so why can't I just cut my whole body? Hindi lang ako makasalanan.......malas rin.....at madumi.

"Herie! Watch out!"

Malakas na umalingawngaw sa tainga ko ang sigaw pero huli na ang lahat. I already fell in the shallow slope of muddy water. My whole body is drenched, even my clothes with sticky brown muds. Natalsikan din ang mukha ko, halos malasahan ko pa dahil sa malapit sa bibig ko ang putik.

I looked around as everybody stared at me with wide eyes filled with horror. Malamyang tumayo ako habang sinusubukang palisin ang putik sa mukha at braso. Nobody made a noise, almost like I'm a fish in tank being watched.

Huminga ako ng malalim at bumuga.

Lagi na lang bang ganito? I'm sick of this already.

God.....do you really have to give me this kind of life?

"What do you think you're doing, Ms. Alcan?!" Galit na bungad ng PE teacher nang makalapit. Napalunok ako sa kahihiyan, dismaya at kawalan. "Nasa kalagitnaan tayo sa activity tapos naglalayag 'yang isip mo?! Ano ka ba naman! Kanina pa kami sigaw ng sigaw sa'yo! Tignan mo kung nasaan ka ngayon!"

Why, HERIE? Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon