bu dünya o kadar vebalı ki, içinde yetişen tek çiçek gibisin |dazushi

1

bilgilendirme: bu kurguda, kenji atsushi'den iki yaş küçük. kaç yaşında olacaklarına tam olarak karar vermediğim için bu şekilde belirtiyorumm

 iyi okumalarrr 💖

❀

Dazai çiçekçi dükkanına sık sık uğramaya başlamış, oranın devamlı bir müşterisi haline gelmişti. Ve bunun sebebi sadece çiçekler değildi.  Hatta adamın çiçeklerle pek ilgilendiği de söylenemezdi. Çiçekleri güzel bulurdu ,evet. Ancak çiçeklere bakmak konusunda başarılı olduğunu söylemek oldukça zordu. Bu başarısızlığına rağmen evine bir sürü çiçek almıştı, ve bu çiçeklerle çiçekçi dükkanında çalışan güzel oğlanın söylediği talimatlara uygun bir şekilde ilgilenmeye fazlasıyla özen gösteriyordu. Henüz hiçbir şeyi batırmamıştı üstelik,çiçekler sapasağlamdı ve güzelliklerinden hiçbir şey kaybetmemişlerdi. 

Bir çarşamba günü, Dazai Osamu yine çiçekçi dükkanına gelmişti. Ancak o seferki gelişinde bir şeyler farklı gibiydi. Adamın her zamanki neşesinden eser yoktu. Onu bu şekilde görmek Atsushi'yi endişelendirmiş olsa bile sebebini soramadı. Pek samimi değillerdi sonuçta. Üstelik Atsushi, adamı rahatsız edebileceği ihtimali yüzünden de fazlasıyla çekiniyordu. Bu yüzden Dazai'yi her zamanki gibi karşıladı, yüzünde güzel bir gülümsemeyle baktı ona. "Hoş geldiniz." adam tebessüm etmekle yetindi. "Bugün ne tür bir çiçek alacaksınız?" Dazai bir süreliğine sustu ve dalgın bakışlarla etrafı süzdü. Sonra bakışlarını oğlanın güzel yüzüne sabitledi ve yüzünde hüzünlü bir tebessümle ona baktı. "Hüzünlü günler için, ne önerirsiniz acaba?" Oğlan bir süre duraksadı ve düşünmeye başladı.  "...Kasımpatı, hüzünlü günler için uygun bir çiçek olur." Adam olumlu anlamda kafasını salladı ve bir buket kasımpatı satın aldı. Dazai Osamu çiçekçi dükkanını terk ederken Nakajima Atsushi sadece onun arkasından bakmıştı. Adamı bu denli üzen şeyin ne olduğunu merak ediyordu. Bir şekilde adama üzüntüsünü dindirmesi konusunda yardımcı olabilmek istiyordu.

Kenji bir süredir dalgın dalgın tabağındaki yemekle oynayan ev arkadaşını izliyordu. Kendisi yemeğini çoktan bitirmişti ve karşısındaki oğlanın neredeyse çeyreğini bile yememiş olması onu endişelendirip meraklandırmıştı.  Ona birkaç defa seslense bile Atsushi onu umursamamış, veya duymamıştı. Sarışın oğlan  açık gri saçları olan oğlanın kolunu dürttü hafifçe ve ona endişeli gözlerle baktı. "Bir sorun mu var?" Atsushi irkildi ve gözlerini kırpıştırarak ev arkadaşına bakmaya başladı. Yüzüne sahte olduğu fazlasıyla belli olan bir gülümseme yerleştirdi ve olumlu anlamda kafasını salladı. Ancak Kenji buna inanmamış gibiydi. "Bana anlatabilirsin. Seni üzgün görmek hoşuma gitmiyor." Atsushi bir süre daha sessizliğini koruyarak arkadaşına baktı. Sonra iç çekerek arkasına yaslandı. Kendi kendini yeyip bitirmektense kafasına takılanları arkadaşına anlatması gerektiğini düşündü. "Bugün... yine geldi. Şu bahsettiğim müşteri." Sarışın oğlan kafasını olumlu anlamda sallamakla yetindi. Konuşmanın nereye gideceğini merak ediyordu. "Canını sıkan bir şey var gibiydi ve ben.. hiçbir şey olmamış gibi davrandım. Demek istediğim.. ona,kim bilir, yardım etme imkanım varken hiçbir şey yapmadım. Biliyorum bir yabancı hakkında bu kadar düşünüp durmam normal değil,hatta umurumda bile olmamalı ama yapamıyorum işte... Canını sıkan şey neydi, ona yardımcı olabileceğim bir şey miydi,şu an nasıl bir ruh halinde merak ediyorum..." iç çekti. Kendini istediği  gibi ifade edemediğini hissediyordu ve bu sinirini bozmuştu. "..neyse,boş ver. Seni de yok yere endişelendirdiğim için özür dilerim." Hafifçe gülümseyerek Kenji'ye baktı. 

"Bu kadar kafana takıldıysa eğer,onu bir sonraki görüşünde sormalısın bence."

❀

olayları epey hızlı ilerletiyormuş gibi hissettim ama yazdığım şeyler genelde aşşşırı yavaş ilerlediği için bana da öyle gelmiş olabilir bilemiyorum. bu aradaa, bölümler genel olarak fazla uzun olmayacaklar sanırım? en azından şimdilik öyle görünüyor. Neyse,sonraki bölümde görüşmek üzere!

kendinize dikkat edin,sizi seviyorum. 💕