FAR AWAY

Prolog

Czasami zastanawiałam się nad tym dlaczego znikliśmy tak nagle bez zastanowienia się. Byliśmy razem ale z czasem wszystko co nas otaczało przytłoczyło nas na tyle, że po chwili nas już nie było. Nasza własna cisza z dnia na dzień była coraz głośniejsza. Otaczała nas z każdej strony a my jak głupi chcieliśmy aby wydawała z siebie coraz wyraźniejsze odgłosy. Natomiast ty o tym wiedziałeś. Wiedziałeś, że kiedyś na stałe zamilknie i nic z tym nie zrobimy. Kiedyś stracimy siebie i to co zyskaliśmy. Przerażało cię to ale i tak nie dawałeś za wygraną. Dążyłeś do celu zapominając o konsekwencjach. W pewnym momencie też zdawałam sobie z tego sprawę. Chciałam o tobie zapomnieć jak to zrobiłam kilka lat temu. Byłeś uzależniający jak narkotyk którego nigdy nie mogłam zasmakować. Twoje usta były cholerną heroiną, ona codziennie pukała do moich drzwi, a ja je otwierałam. Każdego dnia starałam się je zamknąć, ale nie dawałam rady. Uzależnienie dopadło mnie tak niespodziewanie. Wszystko działo się za szybko a my nie chcieliśmy zwalniać. Jak w każdej książce to chłopak odchodzi to dzisiaj robię to ja. Żegnam cię Pear i mam nadzieję, że kiedyś ujrzę cię w blasku księżyca czytającego Emily Jane Brontë. Wiem, że mi tego nie wybaczysz i jedynie spojrzysz za siebie wzdychając. Niestety jestem bezsilna bez ciebie. Kochać, a potem utracić to, co kochaliśmy – to wpisane jest w nasza naturę. Jeśli nie potrafimy znieść utraty, pochłania nas zło. Mnie już dawno pochłonęło.

Teraz jedyne co mogę powiedzieć to przepraszam.

Przepraszam, że musiało się to tak skończyć.