NUMARA

2

    - Kazım amca her dediğini yaptım,yapıyorumda  hesabıma ne zaman para yatıracaksın?
     -Daha yapacakların bitmedi evlat.Yarın Öyküyle buluş ve ondan ayrıl.
    -Tamam Kazım amca.Bir şekilde halledeceğim.

        Mesajları silmeyi unutmuş muydu?Yoksa bilerek mi tutuyordu telefonunda?Telefonu yere düşürmemle,Ceren'in paniğiyle ve Cem'in telefonu yerden alıp telefona bakmasıyla cevabımı almıştım.Küçük bir küfür savurdu.Anlamıştım ki silmeyi unutmuştu.O an sadece tokat atabildim ve gözlerimin kararmasıyla bayıldım.
           
        Gözlerimi açtığımda başımda annem,babam,Uğur ve Ceren vardı.Babam sevinmişçesine gülüyordu.Ama bu sevinç uyandığım için değildi.Zaferini kutluyordu.Babamı bu konuda suçlamayacaktım.Suç bendeydi,babam beni sevmiyorken başkası beni  nasıl sevecekti?Galiba benim en hassas noktam babamdı.Cem'in sahte sevgisine değil babamın yaptığı plana çok üzülmüştüm.Babamı hiç affetmeyeceğim hiç.Bana bir sevgi borçlu olacaktı hep!
          
      Anneme yalvarmam sonucunda Bursadaki teyzemlere gitmeye ikna etmiştim.Kendime yeni bir sayfa açıp artık orada yaşayacaktım.Tabi defter aynı olduğu sürece yeni sayfa açmamın bir anlamı yoktu ama daha iyi olacaktı.Artık orada kalacaktım.Bütün eşyalarımı hazırlamış taksinin gelmesini bekliyordum.Bir kaç dakika sonra da taksi geldi.Ve işteen zor an vedalaşma anına gelmiştik.Anneme sıkı sıkı sarıldım,Uğurun tombiş yanaklarından öptüm ve babam...Babamın yanına gittim ve elini öptüm sadece.Sonra taksiye doğru ilerledim.Duyduğum sesle duygularım birbirine karıştı.
           "Gitme kızım"diyordu.Arkamı döndüm kollarını açmış sarılmamı  bekleyen babam vardı karşımda.
            
   İşte ben çok büyük konuşmuştum.Babamı hiç affetmeyeceğim diye.Ben babamı bana seslendiğinde affettim bile.Ve babam bana borcunu ödemişti en güzel şekilde.
       ~SON~