ความรักของแวมไพร์

ความหลังของผม(ภูวดล)

ถ้าพูดถึง แวมไพร์ นั้นทุกคนก็คงจะคิดเหมือนกันว่าเป็นผีดิบ ที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่มีฟันแหลมคม ดื่มเลือดของมนุษย์ด้วยกันเป็นอาหารเพื่อหล่อเลี้ยง โดยที่แวมไพร์จะมีชีวิตเป็นอมตะ ไม่มีวันตาย จะปรากฏตัวได้แต่เฉพาะเวลากลางคืน เพราะกลางวันแพ้แสงแดด แวมไพร์จะหลบซ่อนอยู่ในโลงของตนหรือในหลุมในเวลากลางวัน สามารถแปลงร่างได้หลายแบบ เช่น ค้างคาว, นกฮูก, หมาป่า, กบ, คางคก, แมลงเม่า, งูพิษ เป็นต้น สามารถกำบังกายหายตัวได้ ไม่มีเงาเมื่อกระทบกับแสงหรือสะท้อนในกระจก มีแรงมากเหมือนผู้ชาย 20 คน สิ่งที่จะกำราบแวมไพร์ได้คือ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทางศาสนา เช่น ไม้กางเขน, น้ำมนตร์ หรือแม้กระทั่งสมุนไพรกลิ่นแรงบางชนิด เช่น กระเทียม วิธีฆ่าแวมไพร์มีมากมาย เช่น ตอกลิ่มให้ทะลุหัวใจ เผา หรือ ตัดหัวด้วยจอบของสัปเหร่อ บุคคลที่ตกเป็นเหยื่อของมัน จะกลายเป็นแวมไพร์ไปด้วย และกลายเป็นสาวกของแวมไพร์ตนที่ดูดเลือดตัวเอง

แต่ที่จริงแล้วตัวตนของผมแตกต่างออกไปจากที่ทุกคนมโนเอาไว้มาก

แต่ไม่มีใครรู้หรอก เพราะผมกลัว กลัวที่จะมีใครมารู้ถึงความอ่อนแอของผมซึ่งความอ่อนแอของผมนั้นจะไม่มีใครสามารถรับรู้ได้.....

ผมจะเล่าให้ฟังลางๆนะครับว่าผมอ่ะ

เป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์เพราะผมเป็นแวมไพร์มาตั้งแต่เกิด

ชีวิตของผมเติมโตมาด้วยกองเงินกองทองของพ่อและแม่เพราะท่านอ่ะรวยมาก

ผมจึงค่อนข้างจะเป็นแวมไพร์ที่เอาแต่ใจ

มนุษย์ทั่วไปไม่สามารถรับรู้ได้ว่าแวมไพร์นั้นมีอยู่จริงซึ่งนั้นก็รวมถึง ฟ้ารดา ผู้หญิงที่ผมเจอตรงหน้าผับ

เพราะถ้าผู้ใดรู้ก็จะต้องโดนฆ่าตายทันทีเพราะมันเป็นกฎเหล็กเฉพาะของแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์แต่อ่ะๆๆๆ ก็ยังมีวิธีแก้เพื่อที่จะไม่ให้คนๆนั้นตายได้

โดยการมอบพลังอันศักดิ์สิทธิ์หรือการดื่มเลือดดีๆนี่เองให้กับคนๆนั้นเพื่อจะได้เป็นพวกเดียวกันซึ่งแวมไพร์ที่ทำได้ต้องเป็นพวกเลือดบริสุทธิ์เท่านั้น