More Than Friends

Chapter I

Friendship is not just about being there when he’s down. It’s not just about being someone to cry on. It’s definitely not just about having so many things in common. Friendship is like love. You can’t explain what it is, but for sure you know that he’s someone very important.

I’m Mikaela, Mika for short. 18 years old, college student.

They say, I’m too old for some childish acts, too young for a serious relationship. But I don’t care what people say. I’ll do what I want to do.

I have a friend, my only best friend. His name is Kyle. 19 years old, college student tulad ko. Nag-aaral kami sa parehong university. He’s taking up architecture. Ako naman Medicine.

Well of course you can infer that I want to be a doctor someday. You’re right. It’s very obvious naman e.

“Hindi ka ba nilalamig dyan sa suot mo?” sabi ni Kyle nang mapansin nyang naka sleeveless ako at shorts.

“Nasa tropikal na bansa tayo.”  Sagot ko, at nagbigay ako ng ngiti sa kanya.

“Are you mad? Kahit nasa tropikal na bansa tayo, lumalamig pa rin ang simoy ng hangin no.Lalo na ngayong rainy season.”

“Oh chill lang. sorry na. Ang cute kasi ng damit na ‘to e, match pa sa ribbon ko.” sabi ko. Tinitigan nya ng mabuti yung porma ko.

“Not so.” Sabi nya, sabay tawa.

“That’s so mean” sumimangot ako at humarap nalang sa bintana ng sasakyan.

“Aww, sorry. I’m just kidding” sabi nya.

“Focus on the road. Baka mamaya mapano tayo” sabi ko habang  nakatingin parin sa bintana.

We’re here in his car. Papunta kami ngayon sa mall. Birthday kasi bukas ng nanay nya at gusto nyang magpatulong sakin pumili ng regalo.

Kyle is not my boyfriend if that’s what you think. He’s my best friend; a childhood friend. Wala akong boyfriend at never pa akong nagkakaroon.

Kyle is a gentleman. He’s very rare isn’t he?  Pinagbubuksan nya parin ako ng pinto, binibigyan ng upuan, helping me carry heavy things - simple gentleness. Hindi rin nya nakakalimutang mag mano sa mga magulang nya at gumalang sa mga babae. He’s an extraordinary gem. I have no doubt kung bakit maraming babae ang nagkakagusto sa kanya, including me.

Bukod pa dun, pinagpala pa sya sa physical appearance. Tall, handsome, broad shoulders, maputi, at higit sa lahat: he possess TWO DAZZLING BLUE-GREEN EYES.

Yes, he’s not a pure Filipino. He’s half Austrian- half Filipino. Yung mommy nya ang pinay at syempre yung daddy nya ang Austrian. Minsan lang nya makasama yung tatay nya kasi dun yun nagtatrabaho sa Austria at sobrang bihira lang kung umuwi, maybe once every 2 years?

“Okay, we’re here” sabi nya. Then bumaba na kami ng sasakyan.

“May naisip ka nang regalo?” tanong ko.

“Umm.. wala pa nga e. I thought you’ll help me choose?”

“Wala lang, baka lang may idea ka na.” sabi ko. He smiled at me.

Pumunta kami sa jewelry shop.

“Necklace, bracelet or a ring?” tanong nya.

“Hmmm.. Mas maganda siguro kung necklace.”

“Okay, Necklace. Let’s go find the most elegant one.”

We’re on the search for a beautiful necklace. Halos 30 minutes na at wala parin kaming nakikitang simple yet very elegant one.

Then I saw a very beautiful necklace, nananahimik doon sa dulong part. Hindi ko maalis yung tingin ko sa necklace na yun. It is a golden necklace na may naka-attach na heart-shaped locket. Mas lalo akong humanga sa ganda ng deisgn na nakaukit sa locket. Simple lang yung design pero sobrang nagustuhan ko sya.

“That! That one! Perfect!” Tinuro ko sa kanya yung necklace.

Inobserbahan nya yun.

“hmm.. Oo nga. Very beautiful indeed” sabi nya at halatang nagagandahan din sya.

“Ang galing ko pumili ‘no? Swerte naman ng mommy mo sa’yo!” sabi ko.

Tiningnan nya ako at ngumiti lang sa akin. Matagal din kaming nagkatitigan.

>///////////////<

Those eyes! Napakaganda talaga ng mga mata nya. Mapang-akit!

“A-e… So ano? Bibilhin mo na ba yan?” sabi ko, para maitigil na ang matagal naming eye-to-eye.

“I think so.” sabi nya, habang nakatingin parin sa akin.

Hindi ako makatingin ng derekta sa kanya, yumuyuko nalang ako. Naiilang ako. Hindi ko alam kung bakit. Bakit ganun sya ngayon?

“Anong meron? Ano bang nakain mo?”  tanong ko.

“Uhm. Bakit?”

“May sakit ka ba? Lakas ng trip mo a!”

“At ngumiti uli sya sakin.”

Tapos bigla syang kumindat. Gahd! Kinikilig ako! >.<

Pero no.. kailangan kong itago ‘to!

Binayaran nya na yung necklace at umalis na kami. Dumiretso kami sa isang restaurant dun at nilibre nya kong kumain. Then after that, hinatid nya na ako sa bahay. Gabi na kasi.