INEFFABLE BATTLE [On-Going]

Chapter 2

Before, I haven't imagined myself talking infront of a crowd. I have stage fright, when I was a kid.

 

Sa nagdaang panahon naglaho na lang bigla, nakasanayan ko na lang na makipag-usap sa harap ng maraming tao.

I WAS an achiever.

Sunog kilay. Laging nasa computer shop. Gawa ng projects. Todo design sa mga portfolio kada subject.

Nagrarant kapag feeling major ang minor.

Typical na estudyanteng grade conscious.

Fortunately, lahat ng iyon nagbago, when I'm in college.

Buti na lang.

Ang first choice ko talaga is Accountancy, kaso hindi yata ako tinadhana para roon, mababa ang score na nakuha ko sa PUPCET.

Kahit yaka ng grades ko hindi naman kinaya ng scores ko. So bagsak sa pagiging Educ.

I'm not against of it, pero hindi ko yata kakayaning makipag-usap ng matagal sa magiging estudyante ko.

Impatient akong tao mamaya barilin ko na lang sila bigla. Just kidding!

May Child Protection Policy, makulong pa ako.

No way.

Sayang ang magiging anak namin ni Park Jimin. Harot!

Back to reality!

Napapadalas ang throwback ko a. Thursday ba ngayon? I checked the calendar on my phone hindi naman. Tuesday pa lang.

Ganoon ba ako sising-sisi?

Grabe naman ang torment ko limang taon na, hindi pa rin ako makapag-move on.

I'm running late to school when I bumped to someone.

Takte! Tumigil ang mundo ko, nag-slow mo ang buong paligid.

At higit sa lahat natilapon yung paper forms na tinapos ko sa bahay.

Ganyan ako ka-committed sa work pati papeles dinadala sa bahay. Charot! Tinamad lang ako gawin sa school kahapon. Nakakatamad.

Beware! Huwag tularan.

Nang lingunin ko ng dahan-dahan kung sino ang nakabangga ko, bigla akong nagdeliryo, nasusuka na nahihilo.

Bwiset!

Akala ko magkakalovelife na ako.

Si Kuya Danilo lang pala, yung janitor. Parang tatay ko na yun!