The Wrath of Zeroes (Roanun Series #1)

Chapter 4

The Commander came.

Pinababa nito ang hawak na espada ni Neyra. Napatingin na lamang si Neyra kay Razriel ngunit ibinababa din nito ang kanyang espada. Bumukas-sara muli ang mga daliri nito sa hawakan ng espada.

Pinunasan ni Neyra ang kanyang pawis sa noo. Mabuti na lang at pinusod niya ang kanyang buhok, kundi ay paniguradong tustado na siya sa ilalim ng araw at sa ensayong ginawa nila ni Razriel gamit ang mga espada.

Surprisingly, both of the shapeshifters are here, too. They were already battling each other long before the Commander came. Josef with a sword against Jyn's spear. She was surprised when the cave spitted them out this morning.

Maraiah, as usual, needed her silence. So she ran around the field. She said she needed to clear her mind. Of what, Neyra doesn't know.

Ngayon ay nag-uusap na ang komandante at si Razriel sa di kalayuan. Ang kanilang mga itim na buhok ay umaangat sa lahat ng kulay na naroon. Ngunit napansin ni Neyra na mas maitim ang buhok ni Razriel. His was like an oblivion, his wings and hair mirror the color of each other. But the commander was taller by an inch, he always is. The two male are brooding, their backs on Neyra.

Sa isang parte ng kanilang paguusap, natawa si Razriel sa puntong lumipad ang kamay nito sa kanyang mata at tumawa. Napakunot ang noo ni Neyra. Mas malaki ang tsantsa na pinatawa ni Razriel ang sarili kaysa ang isa pang naisip niya.

She looked away when she realized herself staring... and trying to eavesdrop. Her ears felt hot for unknown reasons.

Inibaba ni Neyra ang kanyang pusod at pinakawalan ang kanyang buhok, nilipad iyon ng hangin. Pinulot ni Neyra ang kanyang espada sa damo at kumuha ng pamunas rito. Nakita niyang tumatakbo si Maraiah, sa ika-ilang beses na na ikot ito sa larang. Sina Josef at Jyn naman ay nagkikinis ng kanilang mga sandata sa ibabaw ng malaking bato. Hahakbang na sana papunta si Neyra duon para dun punasan ang espada niya ngunit narinig niya ang pagbabalik ng dalawang lalaki.

"Stormy," pagtawag ni Razriel at kinuha ang espada sa kamay niya. "Looks like you're stepping up." dagdag niya at umalis, tangay ang kanyang espada.

Sunimangutan lamang niya si Razriel. Sinundan niya ng tingin si ito habang binabalik nito ang kanyang espada at tumungo sa larang para tumakbo kagaya ni Maraiah.

Kunot-noong tumingin si Neyra kay Kane.

There's one word running in her mind: soup. If he remembers their little spat last night, the Commander showed no sign of it. Before she could do anything about it, Kane signaled with his head and started walking. Neyra followed him.

Tunungo sila palabas ng kapatagan, sa kweba at pabalik sa batong palasyo. Kung saan-saang pasilyo dumaan sila lumiko at sa wakas ay pumukaw sa kanya ang muling liwanag. Ang matapang na amoy ng lugar ang una niyang napansin.

Sa labas ng palasyo, at kung tatantsahin niya ay sa likuran nito, ay may maliliit na bulubundukin. Inakyat iyon ni Kane at siya ring sumunod. Humampas ang hangin sa kaniyang buhok sa pag-akyat dito. Maya-maya pa ay natanaw na niya...

There were two griffins sitting on their stomachs at the bottom of the hill, among many others. Both of the griffins were neck to neck sleeping but when they emerged, both their eagle heads perched. Their lion bodies stood the ground, their talons digging into the dirt. The two beasts are in the color of coffee and milk, the larger one being darker.

Neyra has seen these creatures before. A rich family in the East of Frieger where she come from used to have one of these, and she would always she them fly by when she was little. But then these beasts aren't made for shackles and aren't that easy to maintain so they set them free. She heard one of these beasts ate a little boy in her hometown.