O eve geldiğinde hala ordaydım çünkü aynı ortamda yalnız olma fikri hoşuma gitmişti ve artık beklemeyecektim. Yemeğini yerken ve annesiyle telefonda konuşurken izledim onu.
Saçma olacağını bile bile saklandığım yerden çıktım yatmaya hazırlanırken, ansızın. Onu soyunurken görmeye dayanamazdım, hemde artık mesafeler canımı yakıyordu. Birbirimize yakın olmalıydık. Yarını beklemekte istemiyordum, beklemekle ilgili her şeyden nefret etmeye başlamıştım.
Beni görünce gözleri büyüdü, şaşkın olması garip değildi ama neden korktuğunu anlayamadım.
"Benim," dedim gülümseyerek. "Korkmana gerek yok."
Ama hala korkuyor gibiydi.
