The Things We Do for Love

Prologue

Sumakay ako sa kotse na magdadala sa akin sa San Sebastian Cathedral, kung saan ang kasal namin ni Yohan. I shift uncomfortably on my seat. I am so nervous! Ganito ba talaga iyong pakiramdam ng ikakasal?

My parents held both of my hands to ease my anxiousness. They gave me a smile which comforted my system. I am so happy for having them, they've been supportive of everything I do.

We arrived at the cathedral with its door closed. Samu't saring emosyon ang nararamdaman ko nang humarap ako sa malaking pinto ng simbahan na gawa sa kahoy. This is it! I'm marrying Yohan, I am to spend the rest of life with him.

The wedding coordinator gave me a weary smile. Binuksan niya ang pinto at siyang sumalubong sa akin ang nakabibighaning interior ng cathedral. The painted ceiling, the golden relics, the angel and saint statues, it was all mesmerizing.

I became confused when I looked at the guests faces, they look like they... pity me? Tiningnan ko ang altar, wala doon si Yohan... Hugo, his best man, was there instead, wiping his sweat with his white handkerchief, may kung ano rin siyang ginagawa sa cellphone niya.

"Mom, what's going on?" I asked my Mom in confusion.

Humigpit ang hawak niya sa akin at tiningnan ako pero nag-iwas din ng tingin.

"Dad?"

Dad did not speak, madilim ang ekspresyon ng mukha niya. His left hand was clenched on fist.

Patuloy nila akong inilalayan hanggang marating namin ang altar. Galit na pumunta sa upuan si Papa habang dismayado naman si Mama.

Sinalubong ako ng kinakabang mukha ni Hugo. Pilit siyang ngumiti sa akin.

"Yohan got an emergency to take care of, male-late lang daw but don't worry darating 'yon," he explained.

I bit my lower lip, bahagyang tumingala para pigilan ang mga luhang nagbabadyang pumatak. I understand Yohan and his reasons, I will and I have to. Ako ang pinili niya... I know he'll be here anytime soon.

That's what I thought.

Dalawang oras akong nakatayo at buong tatag na naghintay sa altar. Pakiramdam ko ay nagpaltos na ang aking paa dahil sa suot kong sapatos, nangingimay na rin ang aking mga binti.

May balak pa ba si Yohan na siputin ako sa kasal? Ayaw niya ba sa akin? Pero bakit niya ako inalok ng kasal kung iiwan niya lang din pala ako dito sa altar? I'm starting to overthink. Gusto kong umiyak pero ayaw ko nang dagdagan pa ang kahihiyang ginawa sa akin ng pag-iwan ni Yohan sa akin sa altar. Halos mapaupo ako sa pagod. I covered my face with my hands.

I heard footsteps going my way. It was Yael, my bestfriend. Bumilis ang tibok ng puso ko. Mas lalong nagulo ang sistema ko. What is he going to do?

"Mayu," his soft voice filled my ears. Inilalayan niya ako sa pagtayo.

"I can't stand seeing you like this." may diin sa boses niya.

Hinarap niya ang lahat ng tao sa altar. Hinapit niya ako palapit sa kanya tsaka binuhat na parang prinsesa.

"I'm stealing my brother's bride," he said as if he was declaring war.