ჯონგუკთან დროის გატარება ყოველთვის უყვარდა ქერას.
მისი ხმის მოსმენაც და მასზე პატარ-პატარა დაკვირვებების ჩატარებაც.
მაგრამ ეს ადრე იყო.
ქერას სრულიადაც არ აღაფრთოვანებდა ის ფაქტი რომ ახლა ჯონგუკს სულ აქ, სასაფლაოზე ხვდებოდა, ნუთუ ყავისფერთმიანმა სხვა ადგილი ვერ მოძებნა მასთან შესახვედრად ?
ნუთუ მან თეჰიონის მსგავსად დაკარგა ვინმე ?
ქერამ აღარ იცოდა რაზე ეფიქრა, იტანჯებოდა, მაგრამ მხსნელი არ ჩანდა.
- თეჰიონ... - კარებში გოგონას თავი გამოჩნდა, შემდეგ კი მთელი სხეული.
- გცალია ? - ნელი ნაბიჯებით დაიძრა მაგიდასთან მოკალათებული მამაკაცისკენ.
- მცალია, რამე მოხდა ? - შეეკითხა და ფეხზე წამოდგა.
გთხოვ ოღონდ ის არ იყოს მე რაც მგონია...
გულში ფიქრობდა და გოგონას აკვიდერდებოდა, რომელიც მისთვის უჩცეულო სიჩუმეს და სიდინჯეს მოეცვა.
- თეჰიონ... მე... ფეხმძიმედ ვარ. - წესით ქალები ამას თავინათ მეუღლეებს ზარზეიმით ეუბნებიან ხოლმე, მაგრამ არა ამ შემთხვევაში.
თეჰიონი ორმა გრძნობამ გახლიჩა.
გახარებული და თავზარდაცემული ერთდროულად იყო.
მაგრამ დააბნია იმ ფაქტმა რომ გოგნა ამას ასეთი ტონით ეუბნებოდა.
- იური მგონი კიდევ გაქვს რაღაც სათამელი ? - მისი მკაცრი ტონი თავად გაუკვირდა ქერას.
ასეთი ტონით დალაპარაკება არც უფიქრია, თითქოს ეს ბგერები მას არ ეკუთვნოდა.
- მაპატიე... - ამოისლუკუნა ქალმა და სახეზე ხელები აიფარა.
თეჰიონი დაიბნა და გულგაბზარულმა შემოხვია მკლავები გოგონას ათრთოლებულ მხრებს.
- მაპატიე, რომ ასეთი საზიზღარი ვარ, მაპატიე რომ არ შემეძლო სიმართლე მეთქვა. - ქალმა ცრემლებით სავსე თვალებით ახედა მამაკაცს.
თეჰიონი აქამდეც ხვდებიდა და ახლაც მიხვდა რაში მდგომარეობდა სიტუაცია.
- მე მართლა მიყვარხარ თეჰიონ, მაგრამ... მაგრამ არა ისე როგორც მეუღლე, მე მეგონა შევძლებდი, მეგონა გავუძლებდი, მაგრამ არ შემიძლია, ვხვდები რომ შენი გულიც სხვას ეკუთვნის. - ალბათ იურის აქამდე ბრძნული რამ არასდროს უთქვამს, თეჰიონი გოგონას გამო წუხდა.
ამ ხნის განმავლობაში ისინი ერთად ყოფნით ერთმანეთს ტანჯავდნენ.
- მესმის. - თეჰიონის ხმაზე გოგონამ მოთქმა შეწყვიტა და მას ამოხედა.
- შენ ..? - დაიწყო, მაგრამ თეჰიონმა ღიმილით გააჩუმა.
- მეც მაპატიე რომ ამდენი ხანი დაგტანჯე, მაპატიებ არა ? - გაუღიმა და თმაზე მოეფერა.
- რათქმაუნდა, რათქმაუნდა ძალიან მიყვარხარ თეჰი. - გოგონამ ცრემლები მოიწმინდა და თეჰიონს მოეხვია.
- იური და ბავშვი ? - დაზუსტებისთვის იკითხა ქერამ.
- შენი არ არის, არ იდარდო. - გოგონამ გაუღიმა და მის სხეულს მოშორდა.
- კარგი, შენ მასთან წადი, ყველაფერს მე მივხედავ. - გაიღიმა.
- მადლობა, მადლობა ყველაფრისთვის და მაპატიე ჩემი საქციელები, შეგვიძლია ჩვენ მეგობრებად დავრჩეთ ? - ფრთხილად იკითხა ქალმა.
- შეგვიძლია, ახლა კი გაიქეცი მასთან. - თბილ ღიმილს არ იშურებდა თეჰიონი ქალისთვის.
იური სახე ერთიანად ბრწყინავდა, მამაკაცს გაუღიმა, კიდეც ერთხელ მოუხადა ბოდიში და საბოლოოდ მარტო დატოვა.
თეჰიონმა მაგიდასთან დაიკავა ადგილი, ჩაფიქრებული მზერით გახედა ბაღს.
ეს თითქოს ცის გაწმენდას და თბილი სხივების გამონათებას წააგავდა.
ქერა მამაკაცის ფიგურამ ფართო ღიმილით დატოვა ჩაბნელებული ოთახი.
