Larry Stylinson/ Maze Runner

hoofdstuk 6

Harry pov
'Hoe gaat het nu?' Vraag ik aan Louis als ik de ruimte binnenloop. Hij wilde in de med-jack ruimte blijven voor een tijdje zodat hij zeker weet dat hij niet doordraait. 'I'm fine. Ik weet dat het m'n eigen idee was om hier te blijven. Maar het is zo saai.' Ik grinnik zachtjes en draai me om naar Louis die op een "stoel" zit en mij ook aankijkt. 'Je weet dat je altijd weg kan hè? Niemand houdt je hier.' Hij knikt. 'Ik weet het. Ik wil gewoon niet zo eindigen als Henry.' Het is even stil. Ik ook niet, dat zou verschrikkelijk zijn. 'Echt?' Shit dat zei ik hardop. 'Ja natuurlijk, zoiets wil je niemand aandoen.' 'O, ja. Klopt.' Zijn stem wordt zachter. Het is even stil, maar niet op een vervelende manier ofzo.

'Wat vind je nou eigenlijk van de Glade?' Vraagt Louis dan. 'Nou, eerst vond ik het vreselijk natuurlijk. De plaats niet persé en de mensen ook niet. Maar ja, je geheugen hè. Ach, misschien is het beter zo. Je weet niet wie je familie is. Je weet niet wie je achtergelaten hebt door hier te zijn. Je weet niet of het een broer is die je de maze in laat gaan of die hier al gestorven is. En dat helpt. Toch, zou ik het willen weten.' 'Dus je vond het niet zo erg? Apart. Heel veel anderen waren de eerste dagen helemaal van de kaart.' Hij klinkt oprecht verbaasd. Ik ben even stil. 'Tja, Niall en Newt hielpen me erdoorheen.' Zeg ik zacht. Ik zeg er maar niet bij dat hij ook geholpen heeft. Het is raar, maar hij straalt zo'n geruststellend gevoel uit. 'Ja. Natuurlijk.'

Ik draai me om en zie dat hij dichterbij gekomen is. Zijn blauwe ogen staan fel. Ik slik. Hij trekt een wenkbrauw op en zegt: 'is er nog iets?' Ik word rood. Waarom? Ik weet het niet eens! Hij grijnst en gaat weer naar achteren. 'Dacht ik al.' Ik ben verward maar kan er geen touwtjes aan knopen. Vooral omdat Liam dan binnenkomt en met me wisselt...

De volgende dag gaat ongeveer hetzelfde. Ik zit alweer vroeg bij Louis die zelf nog slaapt en er, eerlijk gezegd, echt heel schattig uitziet als hij slaapt. Dus zit ik daar een beetje en sta- kijk ik af en toe naar hem. 'Mooi uitzicht?' Ik schrik zo erg dat ik bijna van de "stoel" afval waar ik op zit. Louis grijpt op het laatste moment mijn arm vast zodat ik naar voren en half op zijn schoot val. 'Óók hallo,' grinnikt hij. Ik word langzaam rood en daardoor lacht hij nog iets harder. 'Ik...uhm.ik..' stamel ik zacht. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Hij buigt zich naar voren. 'Nou, wat vond je van het uitzicht? Je viel er spontaan voor!' Hij moest eens weten. Nee Harry nee. Gewoon niet. Dat soort dingen kan je niet denken. Hij ziet waarschijnlijk mijn ontstelde blik en grijnst. 'Rustig maar, ik zit maar een beetje te dollen.' Ik knik en word, zo mogelijk, nog roder.

We praten nog een tijdje over dingen terwijl we tegenover elkaar zitten en ons ontbijt opeten. 'Ik moet zeggen. Ik ben echt blij dat jij med-jack bent geworden.' Huh, dat slaat nergens op! 'Waarom?' 'Anders zat ik hier toch niet met zulk leuk gezelschap?' O wouw. Ik proberen een glimlach te verbergen. 'Ja, houd maar op. Dadelijk zeg je nog: ik ben blij dat ik door een griever ben aangevallen!' Hij grijnst brutaal. 'O, maar dat ben ik ook. Anders hadden we hier niet nu samen zo gezeten.' Ik sla m'n hand tegen m'n voorhoofd maar lach toch zachtjes mee. 'Charmeur.' 'Vind je dat heel erg dan?' Ik giechel. 'Ehm, laat me even denken. Ik sta op en loop 2 passen naar hem toe. Dan ga ik heel dicht bij hem staan met zijn gezicht vlak voor dat van mij. Ik kijk recht in zijn ogen en dwaal dan af naar zijn oor. 'Misschien, misschien ook niet.' Fluister ik zacht. Dan sta ik op en loop weg naar buiten. Ik draai me nog wel even snel om en knipoog naar hem. Dat voelde goed zeg. En zo natuurlijk!

Louis pov
Wat is er zojuist allemaal gebeurd!? Ik Snap er niets van. Ik heb kippenvel over mijn hele lichaam van Harry's warme adem tegen mijn nek. Ik word rood. 'Wat is dit?' Zeg ik zacht tegen mezelf. Ik ben er nu bijna zeker uit dat Harry en ik elkaar kenden voor dit allemaal. En ik wil weten wat we waren! Want het was duidelijk geen gewone vriendschap! Ik zou alleen niet weten hoe ik er achter zou moeten komen. Het enige wat een beetje herinneringen terugbrengt is als je wordt "gestoken" door een Griever. En dat zie ik niet weer zitten. Ik grijns. Wat maakt het verleden nog uit? Er is nu al iets tussen ons. Laten we dat gewoon uitbouwen!

Meanwhile ergens op een mysterieuze plaats.

'Is hij klaar voor de reis?' Teresa kijkt op een vragende manier naar hem. Hij denkt aan de bewusteloze jongen. 'Dat is hij.' 'Mooi zo.' Teresa loopt weg, waarschijnlijk om de mensen te vertellen dat het volgende "experiment" naar de maze kan worden gebracht. Eerlijk gezegd, hij begon zijn twijfels te krijgen over dit hele experiment. Waarom moest het allemaal op zo'n manier. Hij loopt weer terug naar de ruimte met alle televisie schermen waarop alles te zien is wat er in de maze gebeurt. Hij is zeer geïntrigeerd door 2 gladers. Harry en Louis. Hij hoopt dat dezelfde chemie tussen hen intstaat in de maze als de chemie die ontstond op deze plaats. 'Hey Thomas!' De jongere jongen begroet hem vrolijk. 'Hey Chuck. Hoe gaat het?' Hij kijkt hem vrolijk aan. 'Het is gewoon een leuk liefdes programma hier!' Thomas grijnst. 'Wie?' 'Harry en Louis, duh!' Hij lacht. 'Dat was te verwachten.' 'Ja natuurlijk. En Liam, Zayn, Niall en Newt plagen ze er natuurlijk ook de hele tijd over!' Hij voelt een lichte steek in zijn borst. Newt. 'Goed om te horen!' Chuck lijkt het niet op te merken. 'Gaat de volgende al naar boven?' Hij knikt. 'Luke is op weg.'

Hello everyone!

Dus we weten de namen van de "mysterieuze Thomas en Teresa" moet ik foto's invoegen het volgende hoofdstuk?

Ik wil trouwens ook even het boek: Night visions aanraden. Het is eigenlijk het verhaal van Thomas in de maze alleen dan met een Newtmas twist (het is dus niet allemaal waar). Het is een Engelstalig boek maar zoooo goed! Check it out!

Wat moet er gebeuren in het volgende hoofdstuk? Let me know!