Stories From The Moon

Uno - Stars

2:00 a.m.

Yet I'm still awake.

I should be asleep awhile ago pero mukhang 'di dumaan si Hypnos  sa kwarto ko kaya eto ako ngayon, pinagmamasdan ang mga glow in the dark stars na nasa ceiling ng kwarto.

I should really be sleeping right now.

Sinubukan kong magbilang ng tupa pero malikot ang utak ko at 'di ko sila mabilang nang maayos.

Can you imagine counting sheeps one by one tapos biglang dumami yung mga tupa na binibilang mo hanggang sa hindi na sila tumatalon at nasira na nila ang fence na nagse-serve na harang para maihiwalay ko ang mga nabilang na tupa at mga hindi pa and then nag-riot na ang mga tupa and then I lost count.

I even considered counting from 1 to 100. I always do it on some occasions. My Papa made it up. Like sometimes, atat na atat na akong makita siya at kinakausap ko siya sa phone para umuwi na siya. So he'll ask me to count from 1 to 100 tapos dadating na siya. Nasanay na akong palaging ganoon kaya kung may hinihintay ako mapabagay o pagkain na inorder ko online or tao na hinihintay na umuwi or i-meet up, ginagawa ko 'yon.

Pero matagal na noong last na ginawa ko 'yon. Dahil una, wala na si Papa at pangalawa, inangkin na ng kapitbahay namin ang gawaing 'yon.

There was a faint sound that came from my window moments after I turn on my lights. I rolled my eyes. It must be him again.

Hindi ko siya pinansin pero he was consisted on my calling my attention and throwing people on my glass window. Natakot ako na baka mabasag 'yon kaya wala akong choice kundi pagbuksan siya.

And there he was, smiling at me. And he even have the audacity to wave at me. "Hi! Can't sleep again?"

"What do you want?" tanong ko sa kanya. There's a hint of sleepiness in my voice pero 'di ko alam kung ako ako 'di makatulog.

I heard him chuckled for a bit. Sanay na siya sa katarayan ko sa kanya dahil halos araw na akong kinakausap at binubulabog.

"May problema ka ba?"

"Ano bang pake mo?" sagot ko sa kanya. Hindi ko nga alam kung nagkaroon ba kami ng matinong usapan dahil ayaw ko siyang makausap.

"Ba't ba ang sama-sama mo sa'kin?"

Umirap lang ako sa kanya. Painosente pa. Alam naman na niya kung bakit inis na inis ako sa kanya.

It started months after they moved in our neighborhood. I was having a peaceful afternoon while I'm sitting in my bedroom beside the window, hinihintay ko si kuya na matapos sa pag-aayos para makabisita kami kay Papa sa sementeryo at gaya ng nakagawian, nagbilang ako. Tapos may asungot na biglang sumabat.

"Nagbibilang ka ba?"

Galing 'yon sa kwarto ng katapat ng akin. Obvious  ba?  gusto ko sanang sabihin 'yon sa kanya dahil naiinis ako at nakalimutan ko kung anong number ako nagbibilang bago siya magtanong pero hindi ko na lang siya pinansin.

Nangyari 'yun ng maraming beses. Palagi niya akong nahuhuling nagbibilang pero 'di ko siya pinapansin. Hanggang sa nagulat na lang ako ginagawa na niya 'yon at tinuro pa niya sa kapatid niya.

Nagalit ako sa kanya. Alam kong hindi naman niya siguro alam kung bakit ko ginagawa 'yon. Pero 'yun kasi ang isa sa pinakamaraming alaala na iniwan sa'kin ni Papa at as much as possible, gusto kong exclusive lang 'yon para sa'ming dalawa.

Hindi ko alam kung bakit ginaya niya ako at tinuro pa niya 'yon sa iba dahil hindi ko naman siya talaga kinakausap.

"Alala mo 'yung sabi kong kakabukas na bakeshop sa harap ng paaralan natin? grabe, akala mo talaga may artista, palaging dagsaan ng customers, hindi nga ako halos makabili eh akala ko mauubusan ako. Hindi naman talaga mahilig sa mga pastries pero curious lang ako kaya ako pumunta doon kasi may sabi-sabi tungkol sa bakeshop na yun."