Reizen naar Geluk [DUTCH]

Part 4

'Jullie hadden wel dood kunnen zijn?' Jari is net zo verbaast als ik. 'Door de koning bedoelt u?' vraagt hij. 'Wij zijn niet bang voor de Koning hoor!' Ik giechel. De meeste mensen zijn bang voor de Koning, maar dat is anders dan de angst die deze vrouw vertoont. De bewoners van ons koninkrijk kennen alleen die constante angst, die nooit ophoud omdat je nooit weet wie de koning dit keer zou kiezen. zou opofferen. Terwijl ik hier aan denk staan de mevrouw, Jari en ik krap in een halletje. Dit is niet het moment om in mijn gedachtes te verzinken! Jari schijnt al actie te ondernemen en vraagt aan de mevrouw waarom we dood hadden kunnen zijn. Het gezicht van de vrouw verandert van angstig naar verbaast. 'Kinderen toch, hoe kan een aankondiging als deze jullie ontgaan zijn! De hele stad praat al dagen over de komst van de, de,-' Ze stopt met praten en ik heb heel even tijd om het ergste scenario in mijn hoofd af te spelen, nee, het zal toch niet waar zijn? De vrouw is niet lang stil en vraagt ons om haar te volgen. Het is een lange tijd geleden dat ik in een echt huis ben geweest, sterker nog, ik kan me het niet herinneren. Het is net zoals in mijn dromen, maar dan kleiner. De meubels zijn oud, maar goed onderhouden en ik ruik een geur die ik nog nooit geroken heb, de geur van huizen, blijkbaar. De muren hebben bloemetjes behang en achter de woonkamer, waar we nu in staan, is een keukentje met een grote houten eettafel. De mevrouw, die Lisebette schijnt te heten, vraagt ons te gaan zitten. Jari bedankt en ik doe hem na, daarna loop ik achter hem aan en ga naast hem zitten. Ik hoor een ketel fluiten en nog geen seconde later staat er een blad met thee en koekjes op tafel, heel lang geleden, toen ik en moeder nog bij vader woonden, kreeg ik soms ook zulk lekkers voorgeschoteld. Ik kijk Jari verheugd aan. 'Bedankt voor de vriendelijkheid mevrouw!' zegt hij glimlachend.  de vrouw lacht heel kort maar dan schijnt ze zich te herinneren wat de reden was dat we hier zitten. Terwijl ze gaat zitten begint ze met praten. 'Kinderen, zo jong, dat jullie op straat waren is een schandaal, maar ik denk het te begrijpen', en ze knikt naar onze vieze kleren. 'Jullie leven op straat, jullie konden het niet weten, maar tot mijn spijt moet ik mededelen, dat, precies vandaag,' Ze houd even pauze en zucht diep, 'Vandaag komen de Clemenus Ridders ons koninkrijk binnen.' De wereld lijkt even stil te staan. Voordat ik het weet reis ik terug in de tijd, twee jaar terug. Toen ik dezelfde boodschap te horen kreeg. De volgende dag is mijn moeder vermoord. Terwijl ik vast geklemd zit in het verleden weet ik dat  er om me heen gepraat wordt. Ik merk het, maar mijn hersenen reageren er niet op. Mijn hersenen denken aan mijn moeder. Mijn hersenen denken aan de Clemenus Ridders en ik voel woede omhoogkomen. De stemmen om me heen worden opeens duidelijk en Jari zwaait voor mijn ogen. 'Hallo?!' 'Aarde aan Mathis, stop eens met dromen!' Ik focus mijn ogen op het heden en mijn hersenen werken mee. Jair huivert, hij ziet dat ik er weer ben. 'We vinden wel een oplossing hoor.', probeert hij me gerust te stellen. 'Mhh, oké' hoor ik mijn eigen stem zeggen. Jari kijkt me aan, 'Boeit het je dan echt niks!?', zegt hij. Je moest eens weten, denk ik. Je moest een weten. Jari kijkt me nog indringender aan, 'Deze mensen zijn gevaarlijk Mathis!' bijt hij me toe. 'En dat zou jij moeten wet-. Jari maakt zijn zin niet af. Er ontstaat een stilte. Lisebette, die ons al die tijd al bezorgt aan zit te kijken, bied ons een slaapplek voor de nacht aan. 'Op zolder ligt nog wat hooi. Jullie zullen er wel wat van kunnen maken, denk ik.' glimlacht ze. Jari ademt uit, ik zie hoe opgelucht hij is en dan vertelt hij hoe dankbaar we zijn. Ik dwing mezelf te praten, 'Ja, dank u hartelijk, mevrouw.'

Ik en Jari zitten de rest van de middag voor het raam, kijkend of er al Clemenus Ridders zijn. Als we ze zouden zien, dan moesten we snel naar de keuken, daar zijn we veilig uit het zicht. Maar de hele middag blijft het stil op straat. Doodstil. Na een poosje roept Lisebette ons, en we gaan dankbaar aan tafel zitten. Naast Jari, ik en Lisebette, zitten er ook nog twee jongens en een man aan tafel. De man heeft een strak maar vriendelijk gezicht, hij is mollig en kijkt glimlachend om zich heen. Naast hem zitten zijn twee zonen. Ongeveer rond de zestien. Vader en zoons zijn de hele dag boven geweest dus ik had niet eens gemerkt dat ze bestonden! Lisebette slaat een kruisje en de rest van de tafel volgt, inclusief Jari en ik. 'moge wij god bedanken voor zijn bescherming en de gasten die ons vergezellen bij het eten.' Ik heb al in geen jaren zulke lekkere aardappels geproefd maar helaas lukte het me niet om ervan te genieten. Niet nu ik wist dat de Ridders elk moment konden komen.  Na het eten en de afwas gaan ik en Jari naar zolder, je moet bukken onder het schuine dak maar dat maakt niet uit als je in het comfortabele stro ligt. Hoe ideaal de situatie is, hoe leeg ik me vanbinnen voelde. Jari heeft het door. Hij kijkt me aan. 'Het is je moeder hè? Ze hebben haar van je afgenomen en nu ben je bang, of is het iets anders?' vraagt hij zacht. Ik zucht, 'Ik ben niet bang, Jari, ik ben gewoon zo verdrietig, het voelt alsof ik de geschiedenis herhaal. En de geschiedenis is verschrikkelijk.' Mijn stem begint te haperen 'Ik mis haar zo.' De laatste zin sloeg een toontje over en de tranen schieten me dan ook in de ogen. Ik ga liggen in het stro, met mijn rug naar Jari toe. Jari, die zich nog in kleermakerszit rechtop bevind, antwoord. 'Ik mis haar ook.' dan gaat hij ook liggen. Ik weet dat hij het niet over mijn moeder heeft, die kende hij immers niet. Hij heeft het over Lisanne en ik besef me dat ik niet de enige ben die het nu moeilijk heeft. Lisanne zit nu ergens in een weeshuid en ook al is dat een veilige plek, Jari is niet bij haar en hij kan haar niet sussen en vertellen dat alles goed komt. We kunnen niks doen en we kunnen niet leven in een koninkrijk waar we constant moeten overleven. Ik wil weg, en voor het eerst in lange tijd weet ik het zeker.