Reizen naar Geluk [DUTCH]

Part 5

Ik voel iets kriebelen tegen mijn neus en het volgende moment hoor ik gesnuffel. Ik ben wakker en ik open mijn ogen, die recht in de gele ogen van een kat kijken. De kat lijkt te merken dat ik hem door heb, en gaat er van door. Als ik me niet meer op de kat focus kriebelt het opeens overal. Het nadeel aan hooi, wel het enige nadeel. Want ik heb vannacht heerlijk geslapen, ondanks al die zorgen. Dat gebeurt er als je heel moe bent, en comfortabel wordt neergelegd. Helaas denk ik nu weer aan de Clemenus ridders. En hoe graag ik weg wil. Ik bedenk manieren om te overleven als Jari en ik deze stad verlaten, maar het grootste probleem is het feit dat Lisanne in een weeshuis zit. Jari zou haar nooit achterlaten... Mijn oren spitsen zich, hoor ik nu geschreeuw buiten? De zware stemmen komen dichterbij, staan ze voor ons huis? In paniek schud ik Jari wakker. Op hetzelfde moment komt Lisebette binnen. Haar huid steekt bleek af tegen de schaduw van de zolder. 'Kom, we moeten de kelder in.' slist ze. Ik kan zien dat ze doodsbang is, dat is logisch want de Clemenus ridders vermoorden zowat iedereen die ze tegen komen. Belachelijk dat de koning ze heeft uitgenodigd, puur alleen omdat hij ze nodig heeft voor de oorlog! Jari trekt aan mijn mouw en ik merk dat ik even weg was gezonken. Ik ben opeens klaarwakker en Jari ook. Snel lopen we achter Lisebette aan, naar de kelder. Als we door de woonkamer lopen werp ik een vluchtige blik naar het raam. Mijn ogen kruisen die van een ridder, verdomme. Ik wil geen geluid maken maar als we in de kelder zijn vertel ik dat de Clemenus ridder me heeft zien staan. Lisebette, en haar familie verzamelt in de kelder, vloeken. 'We moeten hier weg!' zegt Jari. De oudste zoon schuift een spiegel opzij, en erachter zit een smal gangetje. De muren zijn van on-afgewerkte bakstenen en er is overal spinnenweb. Lisebette is de eerste die het gangetje in loopt, hierna volgen de zoons, de vader, Jari en dan moet ik nog. Ik hoor boven de deur opengetrapt worden. Luid geschreeuw weergalmt door het huis, het verbaast me dat de spiegel niet in stukken barst, wat een gekrijs! Moordlust. Dat hebben de ridders en wij zijn het dichtstbij. Snel ga ik het gangetje in en probeer de spiegel terug te plaatsen, deze poging mislukt en de spiegel valt om. Gerinkel en duizenden stukjes vliegen door de lucht. Ik hoef niks te zeggen en we beginnen gelijk te rennen. Te rennen voor ons leven.  Terwijl we rennen hoor ik de ridders naar beneden stormen en de kelder betreden. Ik hoor verbaasde stemmen en daarna een opgewonden schreeuw. Ze hebben de gang ontdekt. Wij zijn inmiddels  al bijna bij het eind van de gang, ik zie een daglicht en een ladder die omhoog gaat lijd naar een gat in het oppervlakte. Lisebette klimt de trap op en dat gaat haar soepeler dan het bij de meeste vrouwen van deze leeftijd zou gaan, de zonen klimmen ook heel snel en helpen hun vader omhoog. Terwijl Jari de ladder bestijgt kijk ik achterom. Mijn hart staat heel even stil want de ridders, het zijn er een stuk of vier, zijn al aan het einde van de gang! 'Sneller' roep ik, en zodra er genoeg plek is op de ladder begin ik omhoog te klimmen. De ridders komen steeds dichterbij en eentje probeert zelfs mijn voet te grijpen, maar ik ben al te hoog. Dan beginnen de ridders ook te klimmen. Ze zijn getraind dus sneller dan mij, vanaf steeds een mindere afstand wordt er naar me gegraaid. Jari pakt mijn hand en trekt me omhoog, ik steek mijn hoofd boven aardoppervlak en mijn lichaam volgt. De rest staat al klaar met stenen en ze bekogelen de ridders. Kreten van pijn klinken uit de put en daarna rollen we een boomstronk voor het gat, het zal wel even duren voordat ze die eraf hebben gehaald en misschien gaan ze wel terug, door de wonden die de stenen waarschijnlijk hebben gemaakt, en ze kunnen makkelijk nieuwe slachtoffers vinden. Opgelucht kijken we elkaar aan maar zonder een woord te zeggen weten we dat we voor de zekerheid toch verder moeten vluchten. We rennen het bos in.