HAFIZA KAYBI | KTH

2- Bts'in Evi

Gözlerimi açtığımda bana ciddi ciddi bakan yedi kişi görmeyi beklemiyordum. İşte bu yüzden bir çığlık patlattım.

Yanımda duran adamlardan biri ağzımı kapattı.

Tae- Sessiz ol! İnsanlar birşey yaptığımızı sanıcak.

Jmn- Sesin kulaklarımı sağır etti. Artık duymuyorum.

Jin- Kızın üstüne gitmeyin şuan şaşkın.

- s-siz kimsiniz? b-benim burda n ne işim var.

Jmn- Hatırlamıyormusun? Biz sana çar... bir kaza oldu da.

Rm- Biz sizden özür dileriz. Bu arada biz bts. Ben namjoon, o hoseok, şuradakiler jimin ve jungkook, oradaki arkadaşlar ise suga ve taehyung. Benim yanımdaki ise jin.

Jhope- Peki... sen kimsin?

- Doğru size adımı söylemedim.
Adım... şey adım... neydi. Imm adım şey... ben bilmiyorum.

Tae- nasıl yani adını bilmiyormusun.

Jmn- nasıl yani!? peki evinin yerini biliyor musun?

- Ben şeyy... evimin yeri... sanırım bilmiyorum.

Jhope- çocuklar benimle bir dışarı gelin.

Jk- tamam hyung. Hadi gidelim.

Odadan çıktıklarında hala şoktaydım. Nasıl olurda hiçbirşey hatırlayamazdım. Nasıl ismimi, evimi, ailemi, okulumu, arkadaşlarımı hatırlamazdım.

Peki şimdi ne olucak? Nereye gidicem. Ne yapıcam. Ailemi mi arıycam yoksa onlarsız yeni bir hayat kurmaya mı çalışıcam. Hiç bilmiyorum.

Ama kesin olan bir şey var hafıza eğer onlar yüzünden kaybettiysem. Onlar geri getircekler. Olmadı bana yardım etmeleri gerekmez mi. Ama onları zorlayamam. Nede olsa onlar bana bilerek çarpmamışlardır. Değil mi.

Ben bunları düşünürken içeri girdiler.

Rm- bak şimdi sana bir soru sorucam. Sana güveniyorum çünkü dürüst birine benziyorsun.

- umarım öyleyimdir.

Jin- Umarım.

Rm- şimdi bize gerçeği söyle. Hiçbirşey hatırlamıyor musun. En ufak bir şey bilemi.

Jmn- mesela ailen, evin bir arkadaşın olsada olur. Hatta okulun.

- b-ben bilmiyorum. Hatırlamıyorum. Beni bekleyen bir ailem varmı arkadaşım var mı okulum evim nerde. Hiç birini bilmiyorum.

O sırada gözlerim dolmuş yanağımdan bir damla yaş dökülmüştü. Ağlıyordum. Çünkü ne yapacağımı bilmiyorum.

Tae- şşş ağlama. Tamam üzerine fazla gittik. Özür dileriz.

- Ağlıyorum çünkü ne yapacağımı bilmiyorum. Nereye gidicem hayatıma nasıl devam edicem bilmiyorum. Ve en çok o canımı yakıyor.

Rm- ağlama. Biz bir karar verdik. Sen hafızanı kazanana kadar sen... bizimle yaşa. Tabi zorunda değilsin. İstersen. Sonra istersen gidersin. En azından iyileşip hafızanı kazanana kadar.

- Bunu yapmak zorunda değilsiniz. Ben bir çaresini bulurum.

Jmn- hayır. Bizimle kalabilirsin. Bize güvenebilirsin. Belki tanımıyorsun ama tanıdımı arkadaş bile olabiliriz. Tabi istersen.

- tamam olur. Peki ne yapıcam şuan. Daha hastanede beklemem gerekiyor mu yoksa...

Jk- hayır doktor birazdan seni taburcu edicek. Alçıyı çıkarıcak ama ayağının üstüne çok basma ki ayağın acıyıp düşebilirsin.