𝑬𝒔𝒎𝒐𝒏𝒅 𝑪𝒖𝒓𝒕𝒊𝒔

Hoofdstuk 3

'Waarom ben je eigenlijk in Misthaven?' Elrieke kijkt nog even dromerig naar de verte en zegt dan met een lach op haar gezicht: 'Ik kom hier wonen, op deze wonderbaarlijke plek. Mijn broer en zijn man vonden het een goed plan om te verhuizen. Ze wilden dat ik het huis meer zou verlaten en dachten dat een nieuwe omgeving me hierbij zou helpen. Ik was hier niet echt van overtuigd, maar nu dat ik Misthaven heb gezien, kan ik niet anders dan hen gelijk te geven.' Ze rolt verder met haar stoel en Esmond moet een heel klein stukje lopen om haar in te halen. 'En wat is jouw verhaal Esmond?' Hij gaat achteruitlopen om haar aan te kijken. 'Mijn moeder is ernstig ziek en mag niet naar buiten. Ze vond dat ze mij tegenhield om een stukje van de wereld te zien. Dus heeft ze aan mijn tante gevraagd of dat ik met haar mee mocht. Tante Renee is namelijk een journaliste en ze denkt hier een interessant verhaal op te pikken.' Esmond botst tegen iets aan en wil zich omdraaien, maar wordt tegengehouden door twee armen die hem omhelzen. 'Let maar goed op hoor Elrieke, op een dag ga je het beste artikel ooit vinden op de voorpagina van de krant. Je gaat erdoor gefascineerd zijn en wanneer je onderaan mijn naam ziet staan, zul je denken: Dan had Renee toch gelijk!' Esmond draait hem abrupt om en kijkt haar verbaasd aan. 'Mag mijn naam dan ook niet onder het artikel staan, ik heb toch ook geholpen?' Renee neemt zijn hand en begint te lopen, vanuit zijn ooghoek ziet Esmond dat ook Elrieke en Timo volgen. Dit stelt hem een beetje gerust, hij is namelijk nog niet klaar om afscheid te nemen van Elrieke. 'Natuurlijk zou ik je graag vernoemen in mijn artikel, maar zo werkt het jammer genoeg niet. Alleen de naam van de auteur hoort onderaan.' Even lopen ze in stilte verder. Esmond heeft geen idee waar ze naartoe gaan, maar hij vertrouwt zijn tante. 'Maar hoe gaan de mensen dan ooit weten dat ik besta?' Timo komt naast hem lopen en duwt Elrieke voor zich uit. 'Dat is simpel. Je zoekt gewoon wat jouw talent is waarmee je de mensheid kan helpen en dan zal je zeker herinnerd worden.' Zijn talent. De woorden blijven hangen in zijn hoofd. Hij kan het maar niet loslaten. Wat maakt Esmond nu juist Esmond? 'Liefje, je hoeft nu nog helemaal niet te weten wat je talent is. Je hebt nog tijd genoeg om dat uit te zoeken.' Esmond kijkt Renee even aan. Haar ogen zijn liefdevol, net zoals zijn moeder de hare. 'En trouwens, Esmond, ik zal je nooit meer vergeten. Je staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift al de gentleman die me op de grond liet vallen, maar me daarna toch de zee heeft getoond.' Elrieke draait zich om en lacht naar hem. En heel even denkt Esmond dat het niet nodig is om herinnerd te worden door iedereen, zolang de juiste mensen dat maar wel doen.

'Renee, Esmond en natuurlijk Elrieke, welkom in ons nieuwe huis!' Timo staat met zijn armen gespreid voor de deur van hun nieuwe huis. Er komt een man uit het huis gelopen, hij kijkt even naar Elrieke en geeft haar een knipoog. 'Elrieke, denk maar niet dat ik die blik niet heb gezien, waar is hij?' Timo draait zich om en wordt meteen overstelpt door een knuffel. 'Elias, het is je niet gelukt deze keer, ik had je wel door!' De man, die dus blijkbaar Elias heet, gaat naast Timo staan en legt zijn arm over zijn schouder. 'En wie zijn dit Timo? Ga je nu al paraderen met ons huis.' Timo kijkt even naar hem met een blik die Esmond ondertussen herkent, een blik van liefde. 'Dit zijn Renee en Esmond. Zij hebben Elrieke geholpen op de duikboot en in ruil daarvoor vroeg deze jongeman of hij Elrieke mocht meenemen naar de zee. Renee en ik raakten aan de praat en toen heb ik hun uitgenodigd om te komen eten.' Elias loopt naar Esmond toe en geeft hem een hand. 'Fijn dat je zo met haar bent begaan, jongeman.' Hij draait zich om naar Elrieke en knielt neer naast haar. 'Ik ben blij dat je er bent.' Hij geeft haar een knuffel en fluistert iets in haar oor. Esmond weet niet wat hij zegt, maar het moet wel iets goed zijn, want een grote glimlach verschijnt op Elriekes gezicht. Elias staat op en loopt naar de Timo toe en begint een gesprek, maar zijn focus ligt bij haar lach, die plots gericht is naar hem. 'Esmond kom je mee naar binnen, dan kunnen we samen mijn kamer gaan ontdekken. Elias zegt dat mijn raam uitkijkt op de zee!' Daarom is ze zo aan het lachen. Esmond voelt zich een beetje teleurgesteld, maar begrijpt wel hij eigenlijk geen reden heeft. Hij kan de zee toch niet overtreffen!