Rus Milli Takımı'ndan ve Rusya'nın gözde koçu Eteri Tutberidze'nin takımından atılan 2014 Olimpiyat şampiyonunun paten kariyerine yeniden başlamak için yapması gereken insanları suçsuz olduğuna inandırmak ve Queen of the İce'ı kazanmak.
"Ne demeliy...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~ Başlama tarihiniz? ~
İyi okumalar.
☆
Hatalarım çoktu, doğrularım azdı. Hatta doğrularım kalmamıştı, hatalarım hepsini götürmüştü ve onların izi bile kalmamıştı. Geriye dönüp baktığımda doğrularımı göremiyordum çünkü kaybolmuşlardı; hatalarımsa orada beni bekliyordu, onları her zaman görüyordum.
Hatalarımın birinden bile pişman olmamıştım, onlar beni ben yapan şeylerdi. Yeniden olsa yine yapardım, hatta fazlasını yapardım.
Pişman olmadığım bir doğru, bir iyilik bile yoktu. Hepsi pişmanlıktı. Yeniden olsa asla yapmazdım, hatta onları bir hataya, yanlışa çevirmek için her şeyi yapardım.
Herkes hatalarımdan bahsediyordu ama onlar benim hatalarımdı ve sadece beni ilgilendiren şeylerdi.
Hatalarımı hiçbir zaman hata olarak görmemiştim, onlar doğruydu, yapılması gerekiyordu ve ben de yapmıştım.
Hepsinin bedelini ödemiştim ama son ödediğim bedel...
Patenlerimin iplerini iyice sıktım ve bağlamaya koyuldum. Patenlerimi giymeyeli çok uzun zaman olmuştu ve özlemiştim. İpleri sıkıca bağladıktan sonra ayağa kalktım ve aynadan kendime baktım.
Saçlarımı eskisi gibi iki yandan burup ensemde toplamıştım. Üstümde siyah askılı bir üst ve siyah artistik patinaj pantolonu vardı. Uzun zamandır kendimi böyle görmemiştim ve bu kadar iyi hissetmemiştim.
Kendime bakarken boynumdaki boşluğu fark ettim ve elim direkt olarak boynuma gitti. Dolaptaki çantamdan kolyemi çıkardım. Aynanın önüne geri dönüp kolyemi taktım.
Üstünde minik taşları olan, zümrüt yeşili, gümüş bir kelebek kolyesiydi. Zamanla kararmıştı.
Bu kolyeyi patene başladığım gün babam hediye etmişti. 4 yaşındaydım, ilk gittiğim gün herkesin bir uğurlu eşyası olduğunu görmüştüm ve benim uğurlu bir eşyam olmadığı için sinirlenmiştim. Eve döndüğümde babamdan uğurlu bir eşya istemiştim ve o da bana bu kelebek kolyesini almıştı.
Şimdi fark ediyorum bir uğurlu eşya istemenin ne kadar saçma olduğunu ama o zaman herkeste olan bir şeyin bende de olması gerekiyordu.
Kolyemi patene başladığım ilk gün takmıştım ve paten hayatımın bitirildiği gün çıkartmıştım.
Çünkü paten yapmıyorken bu kolyeyi takmak saçmaydı, o sadece ben paten yaparken ve buzda nefes alabiliyorken anlamlıydı.
Son bir kez kendime baktım. Hiçbir eksik yoktu, hazırdım.
Soyunma odasından çıktım ve piste doğru emin adımlarla ilerlemeye başladım. Koridorda beni gören birkaç kişi gözlerini büyütmüş, büyük bir şaşkınlıkla bana bakıyordu. Bakmaları normaldi, şaşırmamıştım. Onların yanından geçip gittiğimde konuşmaya başladılar.
