Isla Richardson

Chapter three

Stilletjes sta ik langs de bar en zet 2 glazen terug op het dienblad. Rustig stap ik rond om te kijken hoe goed, of hoe slecht, ik het dienblad in balans kan houden. De glazen staan netjes en recht op het platte dienblad, net als 2 pionnen van een bowlingbaan. Ze staan stabiel, maar als er 1 omvalt vallen er al snel een paar mee. Ik verbaas me over hoe zeker ik me met dit dienblad voel, zal het komen doordat mijn moeder ook in de Horeca werkte?
Opeens hoor ik een mannenstem achter me en in een ruk draai ik om. De twee glazen op mijn dienblad trillen en bewegen alsof er een aardbeving plaatsvind. Snel zet ik ze recht en kijk hem aan. Ik heb het gevoel dat ik rood aanloop en hem aankijken is bijna niet te doen. 'Sorry dat ik je liet schrikken, dat was eigenlijk niet de bedoeling...' Een lange jongen met donkerbruin haar en bruine ogen staart me vrolijk maar onzeker aan. Het is die jongen, de jongen uit de kantine. "Maakt niet uit." Ik kijk naar de grond en zet het dienblad terug op de bar. "Ik heb ze tenminste niet laten vallen."
Hij grinnikt. 'Werk je hier al lang?' 'Nee, dit is mijn eerste dag." Hij lijkt verbaast te zijn over mijn antwoord. 'Oh, ik dacht dat je hier al langer werkte, je zag er zo op je gemak uit en je praatte al met, ehhh, Evette toch?'
Ik glimlach; 'Ja klopt, ze heet Evette.' Ik richt mijn aandacht weer op het dienblad en denk na. Op zijn naamplaatje moet zijn naam staan, net zoals bij Evette. Ik kijk hem terug aan en zoek het naamplaatje op zijn blouse. "Lucas".
Ik zie dat Lucas ook mijn naamplaatje zoekt. 'Isla zie ik?' Ik knik. 'Noem mij maar Luke.' Vervolgt hij. De vrouw achter de bar kijkt ons streng aan. 'Kom jongens, genoeg gepraat, nu gaan we even de gasten naar hun tafels brengen, straks kan je weer genoeg verderpraten als je tijd hebt.' Luke en ik kijken elkaar grinnikend aan.

'Mevrouw?!' Ik draai me om en loop met een dienblad en wat glazen terug naar een tafel. 'Zou ik nog 1 witte wijn en een pils mogen.' Vraagt een forse oude man met een streng gezicht. 'Jazeker! Ik kom het u zo brengen!' De man knikt en draait zijn rug terug naar mij. Ik loop naar de bar en vraag aan mijn mede-collega of ze een witte wijn wil inschenken en een tapbiertje wil tappen. Rustig wacht ik langs de bar, want zo druk is het inderdaad niet. In de verte, aan de andere kant van het restaurant, zie ik Luke staan. Zo goed heb ik nog niet naar hem gekeken, én omdat ik het niet durf, én omdat ik toch zoweinig om uiterlijk geef. Ik vind dat een innerlijk veel meer straalt, daarom sprak ik Eve ook aan. Niet dat ze er niet uit ziet, ze ziet er juist prachtig uit! Ze heeft prachtige bruine gekrulde korte haren, en een heel lief uitend gezicht met sproeten. Ze is niet al te groot, maar volgensmij staat ze heel sterk in haar schoenen voor een meisje van die lengte en haar leeftijd. Ze zal wel 18 zijn, iets ouder zijn mij. Haar innerlijk sprak me alleen heel erg aan. Maar Luke, hij ziet er ook zeker, uhm, niet slecht uit. Niet dat ik het durf toe te geven, ik ken hem net. Dan uit het niets draait hij zijn hoofd naar me toe, hij kijkt me verbaast aan. Snel draai ik mijn hoofd om en zie dat het dienblad al bedekt is met een glas met witte wijn en een pils. Ik heb alleen zo lang zitten staren, dat het schuim van de pils allang is weggetrokken. Het ziet er niet meer aantrekkelijk uit, alhoewel ik toch geen alcohol drink. Snel vraag ik of mijn collega het biertje een beetje wil bijtappen en ze kijkt me gefronst aan, gevolgd door een kleine schaterlach. 'Zitten staren zeker? Nouja, ik neem het je niet kwalijk, het is zo rustig.' Ze zet het glas met bier terug op mijn dienblad, vol met schuim.
'Dankjewel!' Lach ik en ik pak het dienblad op, leg het gebalanceerd op mijn hand en loop, met 1 hand achter mijn rug naar de man. Ik heb echt veel te lang zitten staren, dat kan echt niet. Ik focus op mijn dienblad om te voorkomen dat ik rood aanloop als ik langs Luke loop, en als ik aankom bij de meneer zet ik rustig de witte wijn en de pils op tafel. 'Astublieft!' De meneer bedankt me en ik loop rustig verder door het restaurant om te kijken of alles naar wens is. Af en toe strompel ik bijna tegen een klein kindje aan, die als een razende tijger door het restaurant rent. Ik kom naast Luke staan; 'Dat gaat nog een keer fout.' Lach ik. Luke, die volgensmij al die tijd ook een beetje voor zich uit heeft zitten staren, kijkt me nu geschrokken aan. 'Wow, ik hoorde je niet eens aan komen lopen. Maar inderdaad.' 'En wat doe jij?' Grap ik. 'Volgensmij ook niet veel.' 'Nee inderdaad.' Zucht hij. 'Het is zo rustig, het enige wat ik doe is placemats uitdelen aan kinderen, dat hoort bij het arrangement.' Ik kijk rond naar de kinderen die rustig, nouja, bijna dan, hun eten opeten. 1 van de kinderen die zojuist aan het rennen was loopt recht tegen Luke aan. 'Oh oeps, sowy.' Het kleine, misschien 6 jarige kleutertje kijkt Luke beteuterd aan. 'Sowy meneer het spij... ooooh mag ik ook hebben?' Ze kijkt naar de donkerblauwe van plastic gemaakte placemats die Luke al die tijd al vast had. Hij lacht. 'Geen zorgen, en die mag jij ook hebben.' Luke overhandigt een veel te grote placemat aan het niet meer zo beteuterde 6 jarige meisje. Het meisje rent terug naar de tafel van haar ouders, met haar placemat; "Mamaaaaa, kijk! Ik heb dit gekregen van die meneer!" Haar moeder lacht; "Wat leuk!" Ze steekt een duim op naar Luke en lacht.