Kalp ritmimi dinlediğim dün gece
Adımı haykıran lüzumsuz fotoğraflar kadar
An dolu hüznü hissettim içimde bir yerde.
Oysa tanıdık gelen o ses, gitme demişti yıllar önce.
Kulakları sağır kesilen bir çocuktum.
Dinlemek hiç bu kadar zor olmamıştı sanırsam.
Sevgili çiçek kalbim, toprağını kurutan ellerden hala uzaklaşmaz mısın?
Dudakları kurumuş bir hasta kadar yabancısın iyileşmeye,
Gözlerin, kaktüse batırılmış eller gibi ılık ve kanlı.
Karanlık akşamların loş ışığı, hafif ve dalgalı.
Konuşmalar yapıyorsun aklına danışmadığın.
Kızıyorsun, sinir üstüne bir kahkaha ardından,
Kalbim, sen iyi değilsin!
Bir deliyi andırıyorsun gözümde,
Korkmuyorum.
Kendine korkmak, kendine yenilmektir aslında.
Ben seni sevdim kalbim, bir kere sevdim.
Çıngıraklı sokaklardan geçerken sessizleşir dudaklar,
Ama yoo senin sesin hiç mi çıkmaz kalbim?
Akşamın çarpıntısına son vermek için miydi sana olan kelimelerim?
Sana çıkan nefesimden sonra anladım ki, sen bensin.
Seninle konuşmak, bir vücutta kendime dayanmak gibiydi.
Dün gece seninle konuşup
Kendime sarıldım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AKŞAM PLANI
PoetryAslolan ruhlardır, dünya aleminde gezinirken aynı olanlar birbirine denk gelir. Ruhlarımız sıkışınca bu alem-i diyarda sarılmak namütenahi olur. Ebru GÖKENÇ
