Geboren zonde

Hoofdstuk 3

Haastig maakte ik me klaar voor school. Mijn vader was nergens te bekennen. Sinds gisteren heb hadden we elkaar niet meer gezien of gesproken. Ik begon me af te vragen war hij kon zijn.

In gedachten verzonken maakte ik me zorgvuldig op, niet dat ik perse make-up nodig had. Mijn donkere haren was lang, golvend en vol. Daardoor leek mijn al bleke huid nog bleker. Mijn donkerblauwe ogen glinsterden door de vage zonnestralen die door mijn kamer schenen. Toen ik klaar was pakte ik mijn tas van de houten stoel dat naast mijn bed lag en liep naar beneden. Snel goot ik een glas met bloed naar achteren. Tja, zo ging dat nou eenmaal als je geen tijd had om te jagen. Misschien was een bloed donor wel handig.

Vlak voor ik weg ging bekeek ik mezelf nog een keer in de spiegel, mijn ogen vielen op de ketting van mijn moeder, een verdrietig gevoel overspoelde me. Ik had haar nooit gekend, en dat zou ook niet gaan gebeuren. Waar zou ze nu zijn, en zou ze mij missen? Misschien was ze nu wel getrouwd, had ze kinderen en was ze ons alweer vergeten. Nee, ik dwong die gedachte meteen weg. Ze moest nog weten wie wij waren. Zonder op of om te kijken liep ik door de voordeur naar buiten.

Het terrein van de school was overvol toen ik de parkeerplaats opreed. Mensen liepen alleen, of in groepjes naar binnen. Ik zette de motor van mijn auto uit en mengde me in de menigte. Soepel ontweek ik elk fysiek contact en baande mezelf een weg naar de voordeur.

Daar was het net zo druk. Mijn eerste vak, Engelse litteratuur was op de bovenste verdieping. Snel liep ik de trap op en bevond me in een paar seconden boven. Niemand had door hoe snel ik liep. Ze waren zelf nog bezig om wakker te worden met hun drie koppen vol met koffie, de hele school rook ernaar.

ik was niet de eerste die vroeg was. Samen met mij, waren nog een jongen en een meisje voor de deur van het lokaal aan het wachten.

De jongen was zongebruind, breed en gespierd met bruine ogen en blond, kort haar. Het meisje was juist klein met mediumlang, zwarte krullen. Haar ogen waren ook pikzwart wat me deed denken aan hoe mijn vader en ik 's nachts vroeger jaagden.

Haar huid was ook bleek, eng bleek. Een kort lachje speelde om haar lippen toen ze zag dat ik naar haar keek. Ik bleef haar nog even aankijken en wendde mijn blik af. Ze was ook volledig in het zwart gekleed, een korset dat wel uit de achttiende eeuw leek te komen. Daar onder droeg ze een zwart, strakke broek met hoge enkellaarzen.

'Mooie ketting' zei ze op een gegeven moment met een grillige stem. Haar stem had goed bij een kraai gepast, oorverdovend en irritant.

Ik keek haar aan alsof ze daar daadwerkelijk in zou kunnen veranderen. Ik lachte naar haar maar zei niks. 'Mijn naam is Bree' antwoordde ze op mijn stilte. Ze keek me doordringend aan, alsof ze ergens achter probeerde te komen. 'Zinya' zei ik op vlakke toon. Ik voelde er niks voor om met Bree te praten, waarom hield ze haar mond gewoon niet dicht? Gelukkig was het bijna tijd en konden we naar binnen.

Engelse litteratuur was wel interessant. De docent die het gaf was ook heel vriendelijk. Aan het einde van de les droeg hij ons op om het boek Pride and Prejudice van Jane Austin te lezen. Hij gaf ons ieder een exemplaar van het boek voordat we mochten opruimen.

Net toen ik mijn spullen wou pakken sprak meneer Uta mij aan. 'Jouw Engels is uitstekend, mevrouw Mikeal.' Zei hij met vol bewondering in zijn stem. Meneer Uta was van middelbare leeftijd met veel rimpels. Zijn grijze ogen stonden vriendelijk. 'Ik heb een voorstel' vervolgde hij zonder dat ik op hem in kon gaan. 'Laat het boek maar zitten, jij mag mij komen helpen met de bijles klas van volgende week' boodt hij aan. Ik wist niet zo goed wat ik daarop moest antwoorden, het leek me leuk maar was het wel verstandig?