Ne zaman aklıma gelsen üzülürüm.
Ne zaman seni düşünsem hatırlarım.
Neyi mi?
O güzel mazide kalan günlerimizi.
Bir zamanlar birbirimize derdik ki; umut ediyorum geleceği o gelecekteki aydınlık günlerimizdeki senle beni.
Oysa şimdi her şey birer anı.
Sis bulutu gibi dağılmış.
Kalbimiz gibi kırık, buruk.
Paramparça.
Kalbimdesin daima derken, her şey birer hiçliğe dönüştü.
Dönüşü olmayan bir yol gibidir tıpkı ayrılıklar...
Öyle ki bazen sevdaya dahildir ayrılıklar, bazense kalbinin bıçakla ortadan ikiye bölünmesi gibi tıpkı acı verir insana.
Derinden.
O gülüşün ki bir ömre bedel.
Adın ki senin aşkın tanımı.
Anılarımız ki bizi yaşatan.
Sahi hayatımız yaşadığımız anılardan ibaret değil midir?
Öyle ki bazı anlar vardır iki kişi arasında yaşanan ve hep sır kalan.
Mazide kalmış aşkın satır araları bile bir başka olur.
Sevene, anlayana ve de hissedene.
Sevgidir ihtiyacımız olan.
Daima.
İnsanlıktır bizi yaşatan.
Mühimdir sadece ve sadece insan olabilmek.
