Sevemediğimiz, sevmeyi beceremediğimiz, sevip de erken yorulduğumuz için, daima alacaklı duruyordur aşk ve ihtilalci duygular. gidemediğimiz, gitmeleri beceremediğimiz için, derin hatıralarımıza, buğulu camlara, kapı eşiklerine, öpüşürken çektirdiğimiz fotoğraflarımıza güceniktir ayrılıklar. "ayrılıkların da bir sonu olmalı" sesi gelir derinliklerden... aşk çağırmaz mı, ayrıldıkları halde duygularını filizkıran fırtınalarına karşı koyanları? aşkı, ayrılıklardan uzak yaşamak mümkün değildir; budur belki de aşkı anlamlı kılan duyguların kaosu ve tuhaf kamaşma. ruhumuzu ve içimizi burgaçlayan, karın boşluklarımızda tarifsiz hançerler dolaştıran ağrıları nasıl hafifletebiliriz? nasıl söz geçirebiliriz, içimizde durmadan dağılan ve bozulan harflere işaretlere? belki de hepsini yakmalı! kokusunu yitirmiş iğde ağaçlarıyla... yanmalı...
