"Geliyorum" diye bağırdım . Üstüme kırmızı kazağımı geçirdim çünkü babamın en sevdiği renkti , altımada hızlı bir şekilde siyah bilekleri oyalı kot pantolonumu giydim Günlerdir bu anı bekliyordum , çok sevdiģim babamı görmeyi . Bir kalp kadar yakın ama bu o kadar da uzak olan babamı ...
" hadi ama Kayra amacın beni burda yıllarca bekletip babanın yanına göndermek mi ? "
Aşşagıdan annemin sesini duyduğumda bir an kıkırdasamda içimin cız ettiğini hissettim . Hayattaki tutunacağım tek dalım annem de gitseydi ne yapardım. Gözlerimin dolduğunu hissettim . Ağlamamak için yukarı bakarak merdivenlerden aşşağı indim . Annem beni o halde görsün istemiyordum .
"Eğer biraz daha bekletseydin meyvelerimi toplardın herhalde. Kök saldım be kızım ."
Annemin esprilerine daha fazla dayanamayıp kapıyı açar açmaz koşar adım arabaya ilerledim. Annemde geldiğine göre artık gidebilirdik . Annem hızlı bir şekilde arabayı çalıstırdı , oda en az benim kadar heyecanlıydı.
"Heyecanlımısın ?" Annem konu açmak ister gibi bir soru yöneltti . Ne kadar heyecanlı olsam da ona bunu belli etmek istemiyordum . Aslına bakarsanız duygularımı pek açığa vuran biri de değilimdir. Bence duygular kişinin kendine özeldir. Acılar , hüzünler , umutlar , hayaller , mutluluklar...
Anneme bir cevap vermem gerektiğini hatırlayıp hayır der gibi başımı sağa sola salladım . Annem cevabımdan tatmin olmamış gibi
"Heyecanın yüzünden okunuyor resmen Kayra , aynaya bak bi istersen kıpkırmızı oldun"
Hemen kafamın üstündeki aynayı açtım, gerçekten de kıpkırmızı olmuştum .
" yani belki biraz "
Annem konuşmak istemediğimi anlar gibi daha fazla üstelemedi.
Heyecanlıydım çünkü babama gidiyordum . Bugünün anlamı farklıydı benim için . Babalar günüydü bugün. Evet belki babamın ellerini tutamıyordum , gözlerinin içine bakarak "babalar günün kutlu olsun bitanecik babam " , belki ona sıkı sıkı sarılamıyordum ama en azından mezarına gidebilecek bir babam olduğunu hatırlayıp kendimi teselli ediyordum . Çünkü çoğu insanın kaybettiği belki yanarak öldüğü bir ailesinin olduğunu biliyordum.
Evet artık kalbimin daha hızlı attığını hissediyordum. Görmeye alışık olduğum ama her seferinde kalbimin sıkışmasına neden olan ı yazıyı gördüm " VEDA AİLE MEZARLIĞI " yol boyu annemle tek kelime bile etmemiştik . Suskunluğumuzu devam ettirerek ikimizde arabadan indik . İçeride bir çok ailenin yattığı o koskocaman tabelanın önünde durduk , belki bir belki iki dakika daha fazla beklemek istemiyordum zaten daha fazla beklemeninde bir anlamı yoktu. Çaktırmadan anneme bir bakış attıktan sonra aynı adımlarla girdik içeri ve koşar adım babamın yanına gittik .
" ben geldim " dedim fısıltıyla " ben geldim babacım , babalar günün kutlu olsun. "
SELAM CANLARIM ^^ EVET BÜGÜN KİTABIMIN İLK BÖLÜMÜNÜ ATTIM . UMARIM BEĞENIRSINIZ.DİĞER BÖLÜM DE EN YAKIN ZAMANDA GEKİCEK
OY KULLANMAYI VE YORUM YAPMAYI UNUTMASSANIZ BENİ ÇOK SEVİNDİRİRSİNİZ...
