We Just Fall In Love

Chapter 1: Strangers

A/N: Ready na ba ang mga panyo niyo? Now, sit back & cry. Chus lang. Enjoy reading :)

Chapter 1: Strangers

Everyone believes in destiny and wants a happy ending.But not all of us will have it 'coz we are living in reality not in fairy tales.

-- Lai Villarosa

Marie's POV

Hi I'm Marie Lopez, 18 years old. 2nd year college, taking up BSIHM-HRA. Hindi ganun kayaman ang pamilya namin, sakto lang. Ayoko ng magkwento ng marami tungkol sakin. Hindi naman importante yun. Nawalan na rin naman ako ng ganang bigyan ng importansya ang buhay ko, simula ng iwan ako ng taong pinakamamahal ko.

I can't stop from crying while talking infront of my ex-boyfriend's grave while sitting. I really miss him so much! Kung pwede ko lang ibalik ang panahon, ibabalik ko makasama lang siya. But that's very impossible! Hindi ko naman pwedeng hukayin siya at buhayin. T___T

"Babe, naaalala mo pa ba yung sabi mo sakin? That we will have our happy ending? Actually 100% naniwala talaga ako, noon. But not anymore 'coz the truth is, wala naman talagang happy ending! Kasi kung meron man, magkasama pa sana tayo ngayon. I hate you babe, iniwan mo ko ng wala man lang paalam!"

**Sniff** Sniff** Punas ng bumabahang luha.

"Hindi mo man lang ako sinama! Ang daya mo. Kung sinabi mo lang eh di sana nakapag prepare ako. Masasabi ko sanang may happy ending talaga kung magkasama tayo ngayon kung nasaan ka man naroroon. Hindi sana ako malungkot ngayon. Hindi sana masasayang ang luha ko kakaiyak 'coz of longing for you."

Mas lalo pa akong napahagulgol. At hinampas hampas ang ulo ko! Mas mabuti pang mabaliw nalang ako kesa maalala ko pa ang malagim na nangyari. T____T

"It's been 2 years mula nang iwan mo ko but the pain is still here."

Tinuro ko kung nasaan ang puso ko.

"Bakit ganun? Dapat nakapagmove-on na ako diba? But I can't help it. It really makes me suffer. Ang sakit sakit pa din ng pagkawala mo. Bakit sa dami ng tao sa mundo ikaw pa? Bakit kung kailan sobrang mahal na natin ang isa't isa saka ka pa nawala?" T_____T

Lahat ng mga tanong na yan ay mananatili nalang sa isipan ko. At ang alaala mo ay mananatili sa puso ko. Ang sakit talaga, sobra! Parang ang boring ng buhay ko dahil wala ka. I miss everything about us.

By the way, he's John, my ex-boyfriend. Hindi kami nagkahiwalay dahil pinagpalit niya ako, kundi dahil naaksidente siya. Umuulan kasi nun ng napakalakas. Papunta siya sa amin dahil hindi kami makapagdate sa kadahilanang may bagyo at delikado sa labas. Binalaan ko na siya kaso hindi siya nagpatinag. Nawalan ng break ang motorbike niya habang bumabyahe, nadulas ito at saka sumalpok sa kasalubong niyang trailer truck.

Ayoko ng ikwento pa ang ibang detalye dahil hindi ko kaya. Hanggang ngayon fresh pa rin sa akin ang lahat. Ngayon sana ang 3rd anniversary namin, kasabay ng gabing naaksidente siya. Gusto kong magalit pero di ko alam kong kanino. Kung kay John ba dahil iniwan niya akong mag-isa? Sa sarili ko ba dahil wala akong nagawa? O sa Diyos, dahil maaga niyang kinuha sakin ang taong pinakamamahal ko?

Iyak pa rin ako ng iyak. Hanggang sa biglang umulan. Pero nakapagtataka at hindi man lang ako nabasa. Babe, if it's you magpakita ka naman sakin wag yung magpaparamdam ka lang.

"Bes, tara na."

Ayy si Shei pala, pinapayungan ako. She's my bestfriend for 3 years. Lagi siyang nandyan para sa akin. She never gave up on me. Those times I badly need a friend, she never left me. And that's how lucky I am. We treated each other more like sisters.