ՖԱՐԻԴԱ

Առաջին հանդիպումը

Կյանքիս ամենաերկար օրը դանդաղ սկսվեց. առավոտյան ուշ վեր կացա , երկար պատրաստվեցի և ստիպված էի նախաճաշս դրսում ուտել, քանի որ ուշանում էի դասից ։ Արագ տանից դուրս եկա և շտապեցի մոտակա կանգառ։

Անձրև էր , իսկ կանգառում գրեթե տեղ չկար կանգնելու։ Ես անձրևանոց ունեի , իսկ մի փոքր հեռու կանգնած աղջիկը կարծես թե տանից դուրս գալուց առաջ մոռացել էր եղանակի տեսությանը հետևել։ Նա ամբողջովին թրջվել էր։ Նա բարձրահասակ էր ու բարետես , անասելի գեղեցիկ արտաքին ուներ։ Նուրբ ու կանոնավոր դիմագծերով, դեմքի վրա առաջինը , որ աչք էր զարնում ՝ կապույտ ու խորաթափանց աչքերն էին։ Նա շատ գեղեցիկ էր հագնված. ոչ մի ավելորդ բան չկար նրա հագուկապի մեջ։

-Մրսու՞մ ես,- ասեցի ես։

Նա թոթվեց ուսերը։

-Դուք ամբողջովին թրջվել եք, վերցրե՛ք իմ անձրևանոցը։

-Շնորհակալություն,- ամոթխած պատասխանեց գեղեցկուհին։

Նա վերցրեց իմ անձրևանոցը , իսկ ես մի կերպ տեղավորվեցին կանգառում , որտեղ գնալով ավելանում էր մարդկանց քանակը..

Եկավ երկար սպասված երթուղայինը։ Պարզվեց , որ երկուսս էլ սպասում էինք նույն համարին։ Աղջիկը վերադարձրեց անձրևանոցը ինձ և շնորհակալություն հայտնեց. նա անչափ քաղաքավարի էր։ Երկուսս էլ ժամանակ չկորցնելով բարձրացանք մեքենան։ Նա նստեց պատուհանի մոտ։ Իսկ ես նկատելով , որ միայն իր կողքին ազատ տեղ կա շտապեցի նստել։ Նա փորձում էր մի կերպ ուղղել անձրևից ծանրացած մազերը։

-Թույլ տվեք իմանալ Ձեր անունը,- ասացի ես։

-Ի՞նձ հետ եք,- զարմանքով պատասխանեց նա։

-Այո։

-Իմ անունը Ֆարիդա է։

-Գեղեցիկ անուն ունեք Ֆարիդա։

-Շնորհակալություն։ Եթե Դուք այսօր ինձ Ձեր անձրևանոցը չտայիք ես ստիպված կլինեի հետ գնալ տուն։

-Խնդրեմ ։

-Դուք իմացաք իմ անունը , իսկ ես Ձերը՝ ոչ։

-Ես Դանիելն եմ։

-Ուրախ եմ Դանիել։

Մենք այլևս լռեցինք. սակայն ես մեռնում էի խոսելու ցանկությունից, իսկ Ֆարիդայի օծանելիք բույրը ուղղակի մոռացնել էր տալիս ամենինչի մասին։ Ֆարիդան պատրաստվում էր իջնել հաջորդ կանգառում և ինձ խնդրեց ճանապարհ տալ իրեն։ Ավտոբուսը կանգնեց արաբական դպրոցի մոտ։ Ֆարիդան հրաժեշտ տվեց ինձ և դուրս եկավ

ավտոբուսից ։Իսկ ես որոշեցի մի փոքր ընթերցել մինչև կհասնեմ իմ դպրոց։ Երբ ուզում ի պայուսակիցս հանել գիրքը, հանկարծ տեսա, որ Ֆարիդան իր շարֆը մոռացել է նստարանին։ Սա պատահականություն չէ։ Կարծես թե շարֆը հենց ինքն էր ուզեցել, որ Ֆարիդան իրեն մոռանա։ Ես շարֆը վերցրեցի և պատկերացրեցի մեր հաջորդ հանդիպումը։

Ավտոբուսը հասավ իմ դպրոցի մոտ ։ Ես իջա և շտապեցի դասի, բայց մտքումս մեկ բան էր ՝ գտնել Ֆարիդային ...