The Crazy Girl

Hoofdstuk 2: Jasmine's verjaardag

Heb je ooit gedacht dat je hele wereld in één keer zou instorten? Eerst was alles in orde, maar toen viel het weer. Die druppel water verdronk alles en vernietigde mijn mentale gezondheid. Voor sommige mensen druppelt een slechte relatie water uit een emmer, omdat de ouders andere mentale druk op het kind uitoefenen. naar mij. Voor mij waren het monsters die vanuit de andere kant van de kamer naar me keken.

Ik kan dit niet meer doen.

Ik kan zijn donkere ogen niet meer zien. Ik kan niet langer doen alsof alles in orde is, alsof ik geen spoken heb gezien. Hij keek me aan de andere kant van de tuin aan, waardoor ik ziek werd. Ik wil overgeven, schreeuwen, geluid maken en geluid maken. Ik kan niet doen alsof ik hem niet kan zien, hij weet dat ik hem ook kan zien. Ik begroef mijn gezicht in mijn handen en toen ik zijn heldere stem hoorde, kromp ik ineen.

'Hallo, jasmijn.'

Ik kan niet langer doen alsof dit niet mijn realiteit is. Ik kan niet doen alsof hij niet tot mijn dagelijks leven behoort. Zelfs als ik hem elke dag maar een paar minuten zie, zijn die paar minuten genoeg om mijn hart in mijn maag te laten zakken en mijn humeur te verminderen. ik ben het zo beu

'Je weet volledig dat mijn naam niet Jasmijn is. Het is Jasmine,' zei ik met een koude stem. Ik stond op van de bank en keek hem aandachtig aan. 'Waarom ben je hier? Waarom laat je me niet met rust? Vertel me wat je van me wilt! Vertel me ... vertel me dat ik gek ben, "Ik eindigde in een wanhopig gefluister, ik haatte de brandende tranen in mijn ogen. Hij strekte zijn vinger naar me uit en de vinger gleed zachtjes over mijn huid. Toen ik de textuur van zijn huid voelde , Ik zal bevriezen. Glad, zacht en glad. Het lijkt gloednieuw. "Waarom kun je me aanraken? "

Ik stak mijn hand uit, zijn vingers streelden zijn enorme borst. Mijn vingers gleden over de stof van zijn overhemd en onder het stof van zijn zwarte overhemd voelde ik mijn spieren stijf worden. Hoe ging hij ermee om? Ik houd het vast en raak het aan, dus het is echt. Kan ik deze conclusie trekken? Of herstelt mijn geestesziekte langzaam van mijn gezonde denken?

"Natuurlijk ben ik echt. Ik ben altijd echt geweest. Ik ben nu sterker dan voorheen, dat is het enige verschil, en als ik bij jou ben ... kan ik sterker bij jou worden." Mijn hand trekt me naar het tuinhek. Ik werd wakker uit de vreemde mist en probeerde mezelf vrij te maken. Ik werd gekidnapt door mijn verbeelding. Als het harde vlees om mijn vingers is gewikkeld, kan ik hem dan nog steeds mijn verbeelding noemen?

'Laat me gaan, je kunt me niet achteloos nemen! Laat me gaan!' Ik smeekte hem te kreunen, ik kreeg voeten, ik probeerde mezelf vrij te maken, maar hij was sterk.

'Jasmine, het spijt me, je moet je aan de regels houden, anders is het niet goed voor je!' Siste hij zachtjes, maar ik luisterde niet eens naar hem. Ik bleef mezelf duwen totdat mijn schouders moeilijk te trekken waren, en toen werd ik ruw teruggetrokken. Ik draaide me geschokt om, mijn vader keek hem met grote ogen aan.

'Ik hoop dat dat niet waar is.' Hij fluisterde zachtjes en ik hoorde mijn moeder achter hem snikken. Ik zag een telefoon in haar hand en haar hand had met beide handen haar mond bedekt. wat is het probleem? Waarom doen ze dit? waarom...

'Waarom kunnen ze je niet zien?', Fluisterde ik zacht terwijl ik met angstige ogen naar de stalker keek. Hij schudde langzaam zijn hoofd.

'Ik ben niet klaar om mezelf te laten zien. Laat de wereld zien wie ik ben. Ik moet me voorbereiden op de laatste details. Ik moet van A tot Z plannen. Ik zit nu op de letter X, ik ben er bijna, Jasmine. Wacht even.' Mijn arm was ruw geschud en mijn vader vroeg me nogmaals op te letten. Zijn hand ging zachtjes door mijn haar en ik kromp ineen.

'Het komt wel goed, oké? Je bent oké.

'Ik ben niet goed, hoe kan ik goed zijn?! Waarom zie je niet ...'