Amelia Parr.

Başlangıç

Cesurlar aptal gibi davranmaz. Cesurlar korkak gibi davranmaz. Cesurlar cesur gibi davranır.

Göz kapaklarım aralanırken kendi nefes alışlarım dışında hiçbir sesi duyamıyordum. Ben bir cesur olarak doğmuştum ve bir cesur olarak yaşayacaktım. Babamın sözlerini düşünürken üzerimdeki örtüye sıkıca sarıldım.

'' Test sonucunuz umurumda değil, cesur olarak doğdunuz ve cesur olacaksınız. Ancak bir korkak kendinden şüphe duyar.''

Yataktan doğrulurken kapının ani açılmasıyla başımı kaldırdım.

'' Hadi Amelia! Geç kalacağız!''

Erkek kardeşim Kyle benden daha hevesliydi, bu kesindi. O gerçekten çok cesurdu. Babama karşı bile cesurken..

'' Bana o aptal isimle seslenme.'' Diye mırıldandığımda güldü ve önümde durarak beni zorla kaldırdı.

'' Sana öyle seslenmemi istemiyorsan git yüzünü yıka ve üstüne güzel bir şeyler giy.''

'' Pekala.. öyle yaparım.'' Ona bakamıyordum, arkamı döndüğümde bir anda önümde belirdi.

'' Korkma. Neyi seçmek istiyorsan onu seç. Babama aldanma.'' Çaresizce gözlerinin içine bakarken beklemedik bir şekilde bana sıkıca sarıldı. '' Ben her zaman seni kollarım.''

Ona sarıldığımda bir süreliğine korkunun, endişenin, umutsuzluğumu görmezden geldim. Babam kapıda belirdiğinde öksürdü ve biz de ayrıldık. Aynanın karşısında saçlarımı toparlamaya çalışıyordum, asla beceremezdim. Asla diğer kızlar kadar düzgün saçlarım olmamıştı, bunun sebebi muhtemelen annesiz olmamdı. Evet, annemi hiç tanımamıştım. Kyle ve beni doğururken ölmüştü. Babama göre bu cesur bir ölümdü, bilgelikten olan birkaç kişi bizi almaları gerektiğini söylemiş fakat annem gerçek bir savaşçı olduğunu söyleyerek bu fikri asla kabul etmemişti. Belki de sandığı kadar güçlü değildi. Saçlarımla baş edemeyeceğimi anladığımda tokayı bir kenara fırlattım. Dirseklerimi masaya dayayarak sakin olmaya çalışıyordum, '' Ne yapacağım ben?''  Bu sorunun cevabı çok basitti. Cesur olacaksın.

Üzerime siyah bir bluz ve deri bir yelek geçirdikten sonra taytımı düzelttim. Saçlarımı savurduğumda Kyle tekrar içeriye girip sırıtıyordu. '' Ne yaptığını biliyorum.''

Onu duymamazlıktan gelerek uzun çizmelerimi ayağıma geçirdim. Ayna karşısında son olarak siyah kalemi gözüme sürdükten sonra ona aldırış etmeden yanından geçip merdivenlerden indim.

Babam olduğu yerden kalkmadan, '' Seçimlerinizde cesur olun.''

'' Nasıl olamayız ki?'' ani çıkışımla başını kaldırıp bana baktı ama sessizliğini hala koruyordu.

'' Bu gergin ortamı nasıl gidereceğimizi biliyorum..'' Kyle sırıtarak omuzlarımı tuttu. Kardeşimin her zaman bu kadar rahat olabilmesi şaşılacak bir şeydi doğrusu. '' Giderek.''

Birlikte trene doğru yürürken hiç konuşmuyorduk. Onun cesurluğu seçeceğini biliyordum ama ya seçmezse? O benim ikizimdi. Diğer parçamdı ve ben onsuz bunu başaramazdım. '' Kyle..''

'' Yapma. Hayır, sana seçimi mi söyleyemem sende söylememelisin.''

Başımı sallayarak adımlarımı hızlandırdım önümdeki çocuğa çarptığımda neredeyse düşecek gibi olmuştum.

'' Yavaş ol bakalım.'' Ses tonu kızgın değildi.

'' Önümden çekil.'' Kızgınlıkla onu ittirip önlere geçtim, gözlerimi kapatarak başka bir şey düşünmeye çalıştım. Cesur olmak istemiyordum, hiçbir şey olmak istemiyordum.