Novelle samling - Den lille sjel

- Skal vi ta ein kaffi?

- Kva e det du seier? Ropte eg gjennom støyen. Søstera mi sa ho hadde solgt huset sitt, så eg hadde fått ein ny nabo? Men eg ville ikkje ha ein ny nabo! Korleis kunne ho?

- Men kvifor har du fått solgt huset? Det er jo nærmast råttent! Sa eg fortvila. Men ho hørte ikkje på meg. Og rett før jul og greier. Må eg verkeleg få ein nabo som pussar opp det råttende huset?

- Du veit at eg har prøvd å selge det i snart 2 år da din idiot! Eg bryr meg ikkje om meininga di! Ropte ho sint før ho la på.

Sint eg også, la eg telefonen min i lomma og tusla heim igjen. Kvifor måtte ho alltid øydelegga for meg?

Når eg endeleg kom meg heim, så såg eg det. Massar av pappesker utanfor hos naboen. Og om ikkje det var nok, så kom naboen også bort til meg.

Han så på meg med eit merkeleg blikk, smilte og sa: Hæi, høggeleg å hilsa på dei! E det du som e den nya naboan min?

Eg så bare rart på han og nikka. Han smilte enda merkeligere og eg fann ut at eg plutseleg hadde veldig dårlig tid.

Eg gikk veldig fort inn igjen og stelte meg i gangen. Kva var det han i det hele tatt sa?

Det var da eg fikk mitt livs største sjokk. Han banka på døra. Ingen banket på her, alle bare gikk inn. Kvifor vil nokon banka på?

Eg opna forsiktig og målte han med blikket mitt opp og ned. Så spurte eg: 'Kvifor i helvetet e du her? Har ikkje du eit ega hus å vera i?'

Stemmen min må ha hørtes sint ut etter utrykket hans å dømme, men kan turte likevel å komme med ein forklaring: 'Eg hadde bare tenkt å spørra om du hadde ein hammar og ville komma på kaffi etterpå, men det verkar som at du har nok anna å drive med.'

Så gikk han. Han bare snudde seg og gikk. Eg stod igjen forbausa i døra mi. Kanskje eg burda ha vert litt hyggelegare? Det var da eg fikk ein smart ide

Forsiktig banket eg på døra hans, og hadde eit stort håp om at han ville åpne. Så hørte eg eit klikk, og nå gjorde han akkurat det eg hadde gjort med han. Kan målte meg med blikket og spurte kvifor i helvetet eg var der.

Det var da eg sa det: 'Eg e sorry for i stad, min dømmende hjerne slo inn før eg rakk og tenke.. vil du bli med bort og ta ein kaffi hos meg? Eg har boller.'

Eg løfta kurven eg hadde med meg. Først så såg han veldig skeptisk ut, men så smilte han og sa: 'Det vil eg vældeg gjærne!'

Då vi gikk bort til meg så fann eg ut at han e ifra et sted langt vekk herfra og flytta hit for å komme vekk fra familien. Han er faktisk mykje tøffare enn meg som har bodd ved siden av søstera mi så lenge eg har bodd for meg sjølv. Eg til og med vurderte å flytte når ho skulle flytte, men eg fikk ikkje lån av banken så måtte bli her.

Naboen min er faktisk ein snill fyr, og ein eg alltid vil ta ein kaffi med.