Frantic Year

Nature is our gold, for it echos with the golden light of the soul and into eternity.

When I am most awake, most present in the moment, every sense of nature converges into a single energetic joy. It is as if there is a feeling passing between each living thing, a bond that is tangible and blended, a melody beyond the range of ears but available for the heart. And so, as the each leaf moves in the wind, a part of me does also. It is the togetherness of what is separate, the glue in the universe.

"Another day, another death, another sacrifices." Sulat ko sa aking page na nilikha.

Panibagong araw na naman ang dumaan, halos walang nagbago, walang lunas na nahanap kaya mundo'y puno ng takot at kawalan ng pag-asa.

Hanggang kailan kaya tayo aasa sa mga sinasabi ng gobyerno? Hanggang kailan masusugpo ang ganitong problema? Sa tingin ba natin na ang mga ito'y nakakatulong talaga?

Face Masks,
Disposable and hand-sewn ones,
Blue ones, pink ones, green ones, red ones
People improvise face masks but aren't you know that mask aren't completely effective?

I am trapped in a frantic year nor nightmare. I feel like I will never get out of this. All of my worst fears coming to life. I thought this would've been over in less than a month. It has been 285 days since I have had any physical contact with anyone other than my parents. We have been at each other's throats since month three. I need to get out. I cannot handle this.

Nothing has ever gone as planned in my life, but I never imagined that anything could ever go this wrong.

Hindi ko inaasahan, wala akong magawa para maligtas ang lahat ngunit sa ngayon kailangan ko munang pagaanin ang kanilang kalooban sa pamamagitan ng paggawa ng isang page na puno ng 6 and 7 word stories na mismong aking likha.

Alam kong ito lang ang ibang paraan para kanilang malaman ang mga balitang dapat pahalagahan. Siguro ito na lang rin ang aking magagawa bilang manunulat at mamamayan ng bansa.

Oo, nakakatakot ngunit ang virus na ito ay hindi lang nagpahirap sa akin o sa atin ngunit mas nagbigay ito ng oras para tayo'y magsama-sama at madiskubre ang tinatago nating mga talento. Oo, mahirap pero kailangan natin lumaban para sa ating kinabukasan.

Kaya ako bilang manunulat aking ibabahagi sa lahat ang katotohanan na tayo ay may magagawa upang mabawasan o pansamantalang maibsan ang pagkarami ng mga taong nagpopositibo sa ating bansa.

Kaya heto ako naghahatid ng balita, sinisipi ang ibang mga salita at ipinapahayag sa iba na kaya ko rin tumulong para sa madla.

"Baby, Maxine are you awake?" rinig kong sigaw ni Mama mula sa baba ng aming bahay.

"Yes, mommy I'm already awake!" sigaw ko pabalik dito.

"Yeah I know my baby, 'cause I already saw your post and every day you made me feel proud because of what you're doing," wika nito habang nagbabadyang tumulo ang mga butil ng luha mula sa kan'yang makikinang na mata.

"Mommy please don't cry! Kapag umiyak ka iiyak din ako," nalukungkot na wika ko.

Wala siyang nakuhang sagot mula rito at tuluyan pa ring umaagos ang mga luha mula sa mukha ng kan'yang ina. "By the way mommy, bakit pa po pala kayo nandito? Aren't you going to work?"

"Baby, alam ko namang may kaalaman ka na sa nangyayari ngayon sa ating bansa. At isa sa mga resulta nito ang pagkawala nang aming kabuhayan. Kaya baby, I'm really sorry," she said in tears the inner angel pleads for help and there, in that moment, is a chance to reach in and give the kind of nurture that changes lives forever.