I opened my eyes and looked around while my head was pounding. I went out of the car and cursed under my breathe. Shit! Umaga na pala! Nasaan na si Dave?
Sasakyan? Binuhat ba ako ni Dave papunta dito? Sa pagkakatanda ko nakatulog ako sa may air bed.
I saw Dave standing near the railings while his back was on me, watching the blue ocean. I went near him and hugged him from behind.
"Hey. Good morning, baby." Kinilig naman daw ako sa baby. He always make my heart beat fast. I wonder if he could hear it? "Morning."
Humarap siya sakin. Napansin ko ang hawak niyang tubig at gamot para sa hangover. Inabot ko iyon at ininom. He always take care of me. It's the best feeling in the world. "Are you alright? Tara na?"
Tumango ako at inaya siya na magpatuloy na sa biyahe. Di naman masyado ang hangover ko kasi tolerable naman. Ako parin ang nagdrive dahil nagpumilit ako.
We drove until we arrived at El Casa. We stopped at our favorite restaurant to have some proper food. Siya lang ang taong gustong-gusto kong kasabay kumain. Sabay kaming pumasok duon ng nakangiti.
"Hi!!!! Long time no see! Kumusta ka? Ayos ka na ba?"
Kita mo itong kaibigan kong staff. Kala mo antagal ko nang hindi nagpunta ako dito. I smiled at Dave before nodding towards Andrea. Pansin ko, hindi nito pinansin si Dave pero hindi ko nalang pinansin. Akala niya siguro magseselos ako. "Duon kami sa paborito naming pwesto."
Kumunot ang noo ni Andrea habang sinuri ako mula ulo hanggang bago kami ihatid sa aming table. Mabuti nalang at hindi na siya nagtanong sa suot ko. It's still the hospital gown.
"Si boss na muna ang bahala sa'yo. Pinapunta kasi ako sa likod para asikasuhin yung mga bagong dating naming stocks. See you later."
Tumango ako. Lumapit naman ang matanda niyang boss. Weekdays kasi at medyo kaunti ang tao ngayon kaya siguro dadalawa lang silang nagta trabaho dito. The ambiance was really simple and it gives us this retro vibes.
"Dalawa pong mango shake at sisig." Tumango lang ito at maya-maya pa ay bumalik dala ang orders namin. Hindi naman kasi talaga kami close ng amo ni Andrea, maliban nga lang sa anak nito.
"Kain na tayo?" Aya ko kay Dave na tumango lang.
"Huh?"
Napatingin ako sa matanda. Her brows are about to stick together. May nasabi ba akong mali? Why was she looking at me, so confused? "Ako ba kausap mo, Ineng?"
"Ah. Hindi po. Boyfriend ko po." Itinuro ko si Dave na ngumiti at kumaway pa sa matanda. I heard him laugh again. Palipat lipat kasi ang tingin ng matanda sa akin at sa boyfriend ko.
Bakit? Hindi ba kami bagay?
Oy. Sabi nila bagay raw kami eh. Sino nagsabi? Ako hehe.
"Ayos ka lang, ineng?"
Tumango ako at hindi na siya pinansin. Kumain nalang ako. All the time, kwento lang ako ng kwento habang si Dave naman ay seryosong pinapanuod ako. Inubos ko muna ang pagkain ko bago siya kinompronta.
Why do I feel like I know something but I just don't want to admit it to myself?
