Ya' aburnee || hyunin ☽

[introduction]

Karanlıktı.
Her yer sessizdi.
Çıkan tek ses birbirine muhtaç dudakların birbirini öpüş sesiydi.
Birbirine ihtiyacı olan dudaklar.
Sanki bir daha birbirlerini göremeyecek gibi öpüyorlardı birbirlerini.
Kim bilir, belki de öyle olacaktı.
İkisinin de saçları dağılmıştı.
Hyunjin, küçük meleğinin üzerindeydi.
Onu kurtaran ve her şarta rağmen onu seven meleğinin dudaklarıyla birdi Hyunjin'in dudakları.
Tek kaçış yoluydu Jeongin.
Meleği olmadan kendini kaybediyordu.
Bütün parasını verdiği ve bütün parasını kazandığı uyuşturucudan böyle kaçıyordu Hyunjin.
Jeongin, çok seviyordu Hyunjin'i.
Her kusurunu.
Her zerresini.
Hyunjin'in gözlerinin altı mosmor olduğunda Jeongin ona bakıyordu.
Sevgilisine kollarını sarıp yüzünü sevgilisinin göğüsüne gömüyordu.
Hyunjin o an kendine geliyordu.
Kendini kaybediyordu, uçuyormuş gibi oluyordu.
Jeongin ise kendisinin ve sevgilisinin yükünü taşıyordu.
Daha yaşı küçüktü fakat mahvolmuştu.
İkisi de birbirlerinin kaçış yollarıydı.
Fakat ikisinin de kaçması gereken şeylere sürükleyen birbirlerinden başkası değildi.
Hyunjin bağımlıydı.
Uyuşturucu kullanıyor ve ticaretini yapıyordu.
Kesinlikle rezalet bir haldeydi.
Fakat sonrasında Jeongin yanına gelip elini Hyunjin'e uzattı.
Peki Hyunjin ne yapmıştı?
Jeongini yanına çekmişti.
Karanlıktan çıkmak yerine, aşık olduğu çocuğu da yanına çekmişti.
Fakat hiçbir şey o kadar kolay değildi.
Jeongin, Hyunjin için yeterli biri değildi.
Hyunjin polisler tarafından aranırken, Jeongin sadece Hyunjin'in yanında duruyor, ona sarılıyordu.
Hyunjin'i kendine getiriyordu.
Jeongin.. hayatı mükemmel değildi.
Jeonginin zayıf bir bedeni vardı.
Kendini koruyamıyordu bile.
zaten tanışmalarındaki en büyük etken Jeongin'in güçsüz oluşuydu.
Peki beraber atlatabilecekler mi her şeyi?
Mutlu bir sabaha uyanabilecekler mi?
Sanmıyorum.