မနက္ခင္းတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ၃နွစ္ကတည္းကတိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ေသာ အိမ္ၾကီးက သူမ်ားစိုးရိမ္မႈေတြျဖစ္ေပၚေနၾကတယ္ လင္းထက္ကိုစိုးရိမ္ေနၾကတာပါ ထိုတကၠသိုလ္ကိုတက္ရမယ့္ေနဆိုေတာ့ အားလံုးရဲ့တားဆီးမႈေတြကိုလ်စ္လ်ဴရႈကာတကၠသိုလ္သို့သြားရန္ျပင္ဆင္ေနတယ္ hoodie အျဖဴေရာင္ေလးကို၀တ္ျပီးjean ေဘာင္းဘီနက္ေရာင္ကို၀တ္လိုက္တယ္ ထိုေနာက္လြယ္အိတ္လြယ္ကာဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေဆာင္းျပီးဆိုင္ကယ္ကိုေမာင္းကာ အတိတ္ဆိုးရွိရာတကၠသိုလ္သို့ ေမျမတ္နိုးကေတာ့သူ့ေၾကာင့္ေမာင္ေလးဒီလိုျဖစ္ရတာဆိုျပီးမ်က္ရည္လည္ကာက်န္ခဲ့ေလသည္ ျမတ္နိုးကေတာ့ကားနွင့္သာတကၠသိုလ္သို့လာလိုက္သည္ ယခုဆိုလွ်င္ ျမတ္နိုး ပင္လွ်င္တကၠသိုလ္တက္တာ ၄ နွစ္ေျမာက္ေရာက္ေနျပီေလ
တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ လင္းထက္ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္လိုက္ျပီး ေဘးကပ္ထားကာဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္ကာဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္မွာတင္ထားလိုက္သည္ Hoodieမွေခါင္းစြပ္ေလးကို ေခါင္းမွာစြပ္လိုက္ျပီး ဖုန္းကိုလြယ္အိတ္မွထုတ္ကာနားၾကပ္တပ္ျပီးသီခ်င္းနားေထာင္ကာ law major သို့သာေလွ်ာက္လာလိုက္သည္ ထိုအခ်ိန္သူငယ္စဥ္ကလိုပင္ ၀ိုင္းအထိုးခံေနရေသာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးနွင္ လူ့တိရစာၦန္တို့အုပ္စု (ယူ့ေယာက်ာ္းေလာင္းတို့အုပ္စု) အနိုင္က်င့္ခံရရင္မေနတတ္ေသာစိတ္ေရာ ဟိုလူေတြကိုပညာေပးခ်င္ေသာစိတ္ေၾကာင့္ ထိုသူေတြဆီသြားကာ
" ေဟ့လူေတြရပ္လိုက္သင့္ျပီ"
ထိုအခါေစရာကေျပာေလသည္
" မင္းနဲ့မဆိုင္တာ၀င္မေျပာနဲ့ မင္းအလွည့္မေရာက္ေသးဘူး"
"မဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ကျပီးသြားျပီ "
"မင္းေျပာတာက"
"ယာယာ ကိုမွတ္မိလား "
"မသိဘူး"
"ဟုတ္သားပဲခင္ဗ်ားအနိုင္က်င့္ေနတာကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲမွမဟုတ္တာ "
"မင္းလာမရႈပ္နဲ့ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြား"
ေစရာက လင္းထက္ကိုတြန္းလိုက္ေတာ့လင္းထက္ရဲ့ အက်ီၤမွေခါင္းစြပ္ေလးလွန္သြားကာ လင္းထက္ရဲ့မ်က္နွာေလးေပၚလာတယ္ ေစရာတို့အုပ္စုေငးေမာသြားျပီ
