A Place We Exist Sequel
(Part 1: Agnes' POV)Short Recap
Sa kabila ng lungkot na nararamdaman ko, masaya padin ako na sa huling sandali ng ala-ala mo, ako padin ang nasa isip mo. Sa huling sandali nayakap at naisayaw pa kita. Nahalikan ko pa ang iyong noo, kahit huli na. Nagawa ko ang mga masasayang bagay ng kasama ka. Wala akong pinagsisisihan sa mga nangyari.
Nangarap lang ako na sana, ganun nalang tayo. Na sana masya at nagmamahalan tayo. I was really hoping to see you in the future, I am willing to tell you everything since the beginning.
I just wished I could stay in that moment, in that place where You and I exist, where we Exist.
I promised myself to wait for you, even if it seems uncertain, even if we had to go back to where we started. Pero Pat, hindi ko alam kung kakayanin ko pa ng wala ka. Para ko nang kinulong yung sarili ko sa rehas na ikaw ang may hawak ng susi para makalabas ako. Pero paano kung hindi ka dumating? Mananatili akong nakakulong. Pat, hindi ko na alam. Paano kung sa ibang tao ko mahanap yung susi na kaparehas ng iyo?
Will I take the risk to let that person open this heart of mine, if that means forgetting and letting you go? Or will I just wait for you until you come home para mapalaya ang nakulong kong puso. Pero hanggang kailan, Pat. Hanggang kailan kita mahihintay?
Ewan ko, hindi ko na alam.
BINABASA MO ANG
Paper Planes
RandomLosing someone makes it hard for us to wake up everyday. It seems like we always doubt ourselves, did we do something wrong? Until when are you going to wait if the future seems uncertain?