"Beni sevmiyorsun!" elimdeki çantamı tüm gücümle üstüne fırlattım. Bana yaklaştıkça ondan gidesim geliyordu fakat beceremiyordum.
"Öyle mi?" üstündeki siyah smokini sanki tüm duygularını yansıtıyordu.
"O sikik kafalıyı gözümün önünde, herkesin gözünün önünde öptün." bağırdığımda dışarı ses gitme ihtimaliyle hızla kapıyı kapattı ve kilitledi.
Bugün onun doğum günüydü. Sevinebilmesi için elimden geleni yapmışken o beni bok gibi bir duruma düşürmüştü. Evet, bir kız arkadaşı vardı fakat ondan ayrılamayacağını ikimizde biliyorduk. Ailevi meselelerimiz vardı Ross ailesiyle. Bir nevi şirket yararları adına George Ross'un biricik kızı Ruth Ross ile çıkıyordu. Fakat onu sevmediğini bana yemin ederek defalarca söylemesine rağmen daha üç saat önce kendi isteğiyle onu öpmüş ve çok mutlu davranmıştı. Gün sonuna kadar da yanıma uğramayı akıl etmemişti.
Parti bitene kadar sesimi çıkartmasam da mahvolmuştum. Darmadağın olmuş kendimi asla toplayamamıştım. Bana resmen bir çöp muamelesi yapmıştı, bunu asla yediremezdim.
"O benim kız arkadaşım." gözlerimdeki yaşlar daha akmadan sinirle sildim. Burnum sızlarken kalbimin acısı onu hissetmemi bile engelliyordu. Gözlerimi büyütüp bir kaşımı kaldırdım.
"Öyle, evet öyle. O senin lanet kız arkadaşın." bıkmışçasına gözlerini kaparken iki elide ceplerindeydi.
"Ne yapmamı bekliyorsun tanrı aşkına? Herkesin ortasında seni öpmemi falan mı?" dediği şey tekrar kalbime sancıyla saplandığında bacaklarımda güç kalmadığını gerçekten hissettim. Yatağıma doğrulup bir köşesine yerleşirken başımı iki elimin arasına sıkıştırdım.
"Sikeyim!" hıçkırığım bir feryada dönüştüğünde deli gibi hissediyordum ve ağlamamı durduracak hiçbir neden bulamıyordum. Ben kötü hissederken birde benimle dalga geçiyordu. Beni sakinleştirmesi gerekirken her şeyi boka batırıyordu. "Beni umursamadın bile.. ben çok yanlış yaptım zayn. Gerçekten her şey benim suçum. Sana başından beri güvenerek tüm yanlışı ben yaptım."
"Bana bak." tehditkar sesi üstümde sertçe yankılanırken kafamı kaldırıp yüzüne baktım. Gözlerimden akan yaşlar umrumda olmazken sinirle inip kalkan göğsü dikkatimi çekiyordu. "Ne demek bana güvenmiyorsun? Amına koyayım daha ne yapayım senin için? Ne istiyorsun benden? İstemiyorsan beni, çık git Chrais." onun dediklerini ilk üç saniye kavrayamazken tam anlamıyla aptal gibiydim. Beynimde şimşekler çakmaya başladığında orada onu öldürmek istedim. Beni küçük görüyordu ve benimle oynamaya devam ediyordu.
"Zayn." diyebildim sadece. Beynim büyük bir karmaşanın içindeyken onu kaybetme düşüncesi beni germeye başlamıştı bile. O giderse ben asla iyi olamazdım. Fakat onun yanında dursam da iyi olamazdım. Bunu bana dediği için gebermesini de istiyordum. Düşüncelerimin içinde boğulacakken başımdan sakince uzaklaştı ve kendime geldim. Aradaki sessizlik boyunca onu izlemeye devam ettiğimde ağzımı açamıyordum.
Kapıya doğru ilerlediğinde kalbim hızla atmaya başladı ve telaşla yerimden kalktım. Beni gerçekten bırakıp gidiyordu ve ben izlemek zorunda kalacaktım. Gözyaşlarım iyice yanaklarımda süzülmeye başlarken durduğum yerde ellerimi ve dudaklarımı sıkıyordum. Gitmemeliydi, onu affetmek için daha fazla sebep bulamazdım çünkü. Giderse, biterdi.
İçimi korku sarmışken dakikalar önceki halimden eser kalmamış tamamiyle ona yenilmiştim. Kendi halime acırken tamamiyle güçlü yönümden bir gram bile kalmamıştı bana şimdi. Hıçkırıklarımı elimle bastırıp benden gitmesini izliyordum.
"Zayn." hıçkırarak adını söylediğimde tuttuğu kapı kolunu hızla bırakarak arkasına dönüp bana baktı. Biranda yere çakıldığımda hızlı adımlarla yanımda bitti ve sıkıntıyla suratımı inceledi.
"Özür dilerim. Beni dinle gerçekten özür dilerim Rais. Bir anda sinirlendim, özür dilerim." endişeyle suratımı kavradığında o da yanıma doğru eğildi. "Dediklerimde ciddi değildim, anlıyorsun değil mi? Bir anda.."
Bir dakika içinde olan şeyler gerçek değilmiş gibi hissediyordum fakat acı çekiyordum. Dibine kadar acı çekiyordum.
