Hayatta tek başınıza kaldığınızı hissettiğiniz anlar olmuştur. Herkese kızdığınız, herşeyi sildğiniz, depresyonun dibine vurduğunuz... Bazı anlar vardır tek başımayım kimse beni sevmiyor diye hayıflandığınız. Bunları yaptım,biliyorum. Ama hepsi çocukluktanmış... Aslında çok küçükmüşüm ben ve çok değersiz. Beni anlamlı yapan,bana hayat katan varlığımmış o. Annem... Yokluğu bıçak gibi saplanıyor yüreğime.
Asıl şuanda tek başımayım,yalnızım. Anne sevgisi eşsizdir. Artık beni o eşsiz duyguyla dolduracak canım yok. İnsanlar baş sağlığı diliyorlar. Geçicek diyorum. Alışacağım onsuz akşam üzeri çaylarına ve yılbaşı tombalasına. Saçma sapan, mutfakta yaptığımız,yiyeceklere saçma isimler vermeyi özleyeceğim. Onu her zerremle özleyeceğim.
Artık kimse kahvaltımı hazırlamayacak. Kimse bana aşağı kattan bağırıp popomu kaldırmam için azarlamayacak. O yok artık.
Göz yaşlarım dinmiyordu. Acı nedir bilmemişim bu zamana kadar dedim kendimce. Asıl acı buymuş.
Etrafımda olan birkaç kolej arkadaşım ve komşularım dışında pek çok kişiyi tanımıyordum. Sanırım akrabamdılar. Birkaç tane yaşlı teyze bana sarılıp ağlamıştı. Bana birşeyler mırıldanıp törenden ayrılmışlardı. Ama dikkatimi çeken bir kişi vardı. Kızıl saçları ve yumuşak bakışları ile sürekli etrafımda dönen ve tüm cenaze işleri ile ilgilenen kadın. Teyzemmiş. Nasıl haberi oldu bilmiyorum. Ben daha önce onunla tanışmadım bile. Ve haber de vermedim. Belki Joshua haber vermiştir diyerek geçiştirdim içimden.
Sabahtan beri herşeye o kadın koşturmuştu. Lissandra idi ismi. Liss teyze dememi tercih ediyordu.
Mezarın üzerini toprak ile kapatırken bir feryat kopardım ve o sırada Liss teyze beni kollarımdan kaldırarak geri çekti. Toprağı kazıdığım için kanamıştı parmak uçlarım. Liss teyzeden kurtulmak için yaptığım hamleye karşılık başka birisi beni tuttu.
Daha sert ve agresif bir tutuştu bu.
-Bırakın beni. Hiçbirinizi istemiyorum! Hayatımızda yoktunuz bu zamana kadar girmeyin şimdi de. Annemm !
son bir çığlıkla tutuşun güçlenmesi ve beni bir arabanın içine doğru sürüklemesi bir oldu.
Arabanın kapısını esmer bir çocuk açtı. Beni tutan kişi arabaya doğru ittirdi beni. Sinir krizi ile ona bakarken kendisi de beni yana kaydırıp yanıma oturdu. Siyah güneş gözlükleri ve siyah olan diğer herşeyiyle tezat uçuk kırmızı ruju ile o kuvveti uygulayamayacak bir kızdı bu. Bana döndü ve gözlüklerini çıkardı. Tam arabanın kapısını açıp çıkacaktım ki kitlenen arabanın uyarı tonu ile sıçradım.
Kız bana hafifçe gülümseyerek baktı. Elindeki araba anahtarını salladı havada.Boğazını temizledi. Sesi güzel ve otoriterdi.
-1 bizim aile geleneğimiz budur:Aile fertlerinden ihanet etmiş kişiler hariç kim olursa olsun onların cenazesine katılırız.2 bizi istemek zorunda değilsin. Çok kalmayacağız zaten. Liss çok ısrar etti.3 orada yırtınman ve feryat etmen yine aile geleneğimize ters bir davranıştı. Biz ölüyü asker gibi uğurlarız. Ve son olarak 4 ben senin kuzenin oluyorum adım Kate.
söyledikleri bitince önüne döndü ve eldivenlerini çıkardı. Ona bakarken yine öfke ile dolmuştum.Kendisini ne sanıyordu da beni buraya tıkıyordu. Ne demekti bu aile geleneği zırvası. Benim tek ailem annemdi.
-1 beni burada tutarak ne halt ediyorsun cenazem var.2 aile gelenekleriniz bir yerimde değil şimdi kapıyı aç. 3 benle kalmanıza hiç gerek yok çünkü sizi tanımıyorum.
Kızın havalı gülüşü sinirlenmeme sebep oluyordu.
-Az evvel adımı söyledim ya tanıyorsun artık.
Yorum bile yapmadım ona. Kollarımı birbirine sarıp düşünmeye başladım bu acı nasıl geçecekti. Annem nasıl bir uğurlama isterdi. Onun için bir anma töreni yapmam da lazımdı. Hepsi kafamda uğultu oluşturdu.
Arabaya Liss binene kadar. Öndeki yolcu koltuğuna doğru cama tıkladı. Kate denen kız kapıyı açtı ve öne geçti Liss de yanıma bindi. Hemen bana sarılıp 'Tahlihsiz kızım benim' gibisinden birşeyler mırıldanmaya başladı. Öne binen o esmer çocuğun ardından Liss'in söylediği ninni ile uyuya kaldım.
Gözlerini kapayıp açıp,
Günün güzel şafağında,
Cennetten bir taç yapıp,
Takacağım güzel saçlarına,
Şimdi uyu ki güzelleşsin dünya,
Yarının şafağında seninle olacağım.
