𝙏𝙐𝙏𝙎𝘼𝙆(𝙋𝙅𝙈)

°3°

❣️VOTE VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM❣️

🌹SİZLERİ SEVİYORUM🌹

Kafamın içindeki o ses yine beni kandırıyordu biliyordum, kafam o kadar karışmıştı ki bir süre sonra baş ağrısına dönüşmüştü. Ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yoktu.

Tanrım yardım et bana.

Eve gelmiştim ve bayan lara'ya teklifini düşüneceğimi söylemiştim yeterince düşünmüş yine de bir noktaya varamamışıtım bu iş artık daha da can sıkıcı hale geliyordu.

Ne yapacağım hakkında hiç bir fikrim olmadan kendimi koltuğa atmıştım tek ihtiyacım olan biraz uykuydu öyle değil mi?

Koltuktan kalkıp odama doğru ilerledim son günlerde yaşadıklarım akla mantığa ters düşüyordu ve ben ne yapacağım hakkında hiç fikir sahibi değildim.

Kendimi yatağıma atıp tavanla bakışmaya başlamıştım, bu yaşadıklarım ne kadar aptalca değil mi?bir yandan aklım bir yandan kalbim peki ya ben hangisini dinleyecektim? Bayan lara'ya göre aklımı dinleyip tedavi olmam gerektiğiydi.

Hoş oda tedavi olmam gerektiğini söylemişti "bize son bir şans ver" kelimleri kulaklarımda ve beynimde yankılanırken elimle kulaklarımı kapatmıştım...

Artık her şeye son vermek istiyordum ne dayanacak gücüm kalmıştı nede iyileşeceğime dair inancım. İyileşmekten bahsediyorum ama daha hasta olup olmadığımı bile bilmiyordum.

O gerçek miydi? Yoksa ben gerçekten deli miydim?

Ne kadar böyle kaldım bilmiyorum ama son duyduğum şey.

"hadi düşünmeyi bırak bebeğim artık uyuman gerekiyor"
°
°
°
°
Tekrardan yeni bir güne açmıştım gözlerimi artık uyanmak bile istediğim bir güne...

Banyodaki işlerimi bitir bitirmez mutfağa gidip bir şeyler atıştırdım günüm her zaman böyle geçiyordu yanımda hiç kimse olmadan ve yapayalnız...

Dün ben uyurken bana seslenmişti ama ben onu yine görememiştim ve duygularım sarsılıyordu, daha fazla bu şekilde devam edemezdim... Tedavi olacaktım ve en doğru karar buydu.

"Alo bayan lara" aldığım kararı ona da söylemeliyim.

"Jiyo? Ne oldu sen iyi misin? Bir şeyin yok değil mi?" benim için endişeleniyordu.

"evet ben iyiyim bayan lara ben size bir şey söyleyecektim... Şey, ben tedavi olmak istiyorum"

"jiyo sen ciddi misin? Ben çok teşekkür ederim tatlım senin için çok sevindim ben hemen hazırlıkları başlatıyorum yarın hemen tedaviye başlıyoruz "

"bayan lara? Ben tedavide başka bir doktor istiyorum bunu ilk başta siz istemiştiniz" bir kaç dakika sesiz kaldıktan sonra tekrardan konuşmaya başladı.

"peki jiyo sen nasıl istersen yeter ki tedavi ol"

"iyi günler bayan lara"

Telefonu kapatıp kendimi yine koltuğa attım şimdi ne yapacağım birkaç Tane arkadaşım olsaydı belki biraz konuşurdum ama oda yok tek başıma buralara kadar geldim hah ailemde bu hastalığından dolayı beni takmıyorlar.

Okul yok iş yok sadece o var... Kokusuna aşık olduğum adam... Hoş gerçekliği tartışılır ama.

Kendime halime bir kez daha gülüp telefonu elime aldım telefonla bile ne yapacağımı bilmiyorum telefonu tekrardan bir köşeye atıp ayağa kalktım biraz dışarı çıkıp eğlenmek iyi gelecekti belkide... Bugun her şeyi unutup sadece eğlenceme bakacaktım.

Üstümü giyinip kendimi dışarı attım biraz hava almak iyi gelecek diye düşünüyordum. Apartmandan çıkıp temiz havayı iyice içime çektim nereye gidebilirim acaba?

Daha önce hiç gelmediğim restoranın önünde duruyordum İçeriye girip rastgele bir yere oturdum yanıma gelen garson bana menüyü uzatmıştı.

Hafif bir şeyler isteyip garsonun gidişini izledim yemekler gelene kadar etrafa bakmaya başladım gayet şık bir mekandı evet size zevkimin çok iyi olduğunu söylemiş miydim? Sanırım hayır.

Önüme gelen tabakla garsona bakıp hafif tebessüm ettim daha sonra teşekkür etmem ile tekrardan gidişini izledim ahh şimdi yemeğime gömüle bilirdim.

Yemeklerim bittiğinde elimi karnıma koyup arkama yaşlandım, cidden çok yemiştim ve yakında kilo alabilirdim ki bu istediğim en son şeydi.

Kahvemi de içtiğime göre artık hesabı isteye bilirim.

Hesabı ödeyip restorandan çıktım başka nereye gidebilirim ki? Tek başına olunca hiç bir şeyin tadı olmuyor gerçekten de hiç bir arkadaşı olmayan ezik kızın tekiyim değil mi? Her neyse daha ne kadar yalnız kalacağım bilmiyorum.

Yapacak hiç bir şeyim olmadığına ve yalnız olduğuma göre artık eve gidebilirdim.

Icerıye girip kendimi yatağıma attım yarın tedavim başlıyor ve her şeyi bırakıp hastaneye gidiyorum... Kim bilir beni neler bekliyor.

Uyandığımda direk saate baktım bugün hastaneye gidecektim çok endişeliyim, kararımı verdim ama tam emin değilim. Off deneyip görecez zaten. Dikkatimi çekti de ben bu günlerde çok uyuyordum bu psikolojik bir şey mi? Sanmıyorum.

Hazırlanıp evden çıktım hastaneye doğru giderken arabanın camına kafamı yaslayıp gözlerimi kapattım yine gözlerime uyku girmişti neden böyle oluyordu? Neden hep uyumak istiyordum?

"Hanım efendi uyanın lütfen geldik."

şoförün sesiyle açtım gözlerimi evet yine alışık olduğum hastane girmişti bakış açıma , şoföre parasını uzatıp taksiden indim geriye sadece hastaneye girip her şeye baştan başlamak kalmıştı.
°
°
°
°
"evet jiyo yeni doktorumuz geldi kendisi çok başarılı biri emin olabilirsin ve ona güvenebilirsin tamam mı? Zaten benim arkadaşım sana çok iyi bakacak, bazen seninle beraber hastanede kalacak, dahası her şeyinle o ilgilenecek" hafif tebessüm etmiştim umarım her şey çok iyi olur.

"Tamam bayan lara ben ona güvenmeye çalışacağım " kafasını sallayıp oda tebessüm etti yine de nedense bana samimi gelmiyordu neden acaba?

Kapının çalmasıyla bayan lara'nın "gir" komutuyla bende kapıya doğru baktım Yeni Doktorum gelmiş olmalıydı.

İçeriye giren genç yaşlarda sarı saçlı adam ile doktorum bu mu? diye geçerdim aklımdan nedense yaşlı biri bekliyordum.

Yanımıza yaklaşıp bayan lara'ya gülümsedi bana bakmasıyla bende ona bakmıştım yüzündeki gülümseme silinmiş ve yerini soğuk bir ifadeye  bırakmıştı bana karşı yüzünde hiç bir mimik yoktu. Elini tokalaşmak adına bana uzattı.

"Merhaba ben park jimin sende jiyo olmalısın öyle değil mi?"

Off buda çok saçma oldu ya yazdığım bölümler hiç ama hiç içime sinmiyor neden böyle bende bilmiyorum. Her neyse nasıl olmuş yorumlarda belirtirseniz sevinirim💓sizi seviyorum