Love Alarm ¯\_ Taekook

Enemies With Benefits

krótkie przypomnienie: Tae-brązowe włosy, z grudnia, Jk-blond, z września, Bogum-brązowe, z czerwca. wszyscy z tego samego roku. Jest to najdłuższy rozdział który napisałam więc zróbcie herbatke i powodzenia.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Taehyung wszedł zdenerwowany do mieszkania trzaskając drzwiami. Z cichym przekleństwem zdjął przemoczone ubrania i udał się do kuchni z zamiarem zaparzenia ciepłej herbaty która, jak miał nadzieję, troszkę go ociepli.

Przekroczył próg pomieszczenia, zaraz potem zatykając sobie nos i skrzywiając się. Zapach alkoholu i wypalonych papierosów unosił się w powietrzu i był tak odurzający, że Taehyung przez chwile myślał ze zemdleje. Szybko podszedł do okna i otworzył go na oścież. Gdy odór zmalał na tyle, że można było normalnie oddychać, chłopak uznał, że zabierze się za sprzątanie, uprzednio zastawiając wodę na wymarzoną herbatę.

Westchnął cicho nie mając pojęcia za co się zabrać. Przeszedł całe mieszkanie starając się otworzyć wszystko, co wpuściłoby świeże powietrze (co było nie lada wyzwaniem, zważając na to, że niektóre okna nie były otwierane tak dawno, że uchylenie ich graniczyło z cudem). Potem wyjął z szafki największe worki na śmieci jakie zdołał znaleźć i włożył do nich puste butelki po, jak on to nazywa, trujących substancjach. Przez resztę czasu zmywał naczynia, a także odkurzał i robił wszystkie potrzebne czynności.

Po kilku godzinach wykończony rzucił się na dopiero co odkurzoną kanapę, jęcząc z bólu w nogach i kręgosłupie. Zastanawiał się, gdzie jego mama. Wciągnięty w wir sprzątania, nie zwrócił uwagi na jej nieobecność. Może to i lepiej? Ostatnimi czasy przychodziła do domu rzadziej, raz na kilka dni. Przez to chociaż psychika chłopaka została odciążona.

Ostatnio jego życie było jednym wielkim niewypałem. Co prawda jego oceny nie uległy zmianie, bo nauczyciele przymykali oko na jego coraz częstsze zasypianie na lekcji lub na brak koncentracji. Jednak widać było, że byli lekko przerażeni tym, że ich najlepszy uczeń z dnia na dzień stał się wrakiem człowieka. Oczywiście Taehyung za każdym razem uspokajał ich, tłumacząc się zmęczeniem przez nadmiar obowiązków. Bycie najlepszym sprawiało że nastolatek czuł wielki obowiązek zadowalania nauczycieli. Też prawie codzienna praca na nocną zmianę w sklepie sprawiała, że chłopak spał maksymalnie cztery godziny. Ale przecież żył tak już od jakiegoś czasu, dlaczego teraz zaczęło być trudno? Nikt nie znał na to odpowiedzi, nawet on sam. Co do sytuacji z Jeonem, nawet nie miał siły o tym myśleć. W ostatnich tygodniach czuł się jak w chujowej telenoweli, która zdecydowanie nie działała na jego korzyść. Zawsze było tak samo. Miały miejsce bardziej lub mniej intymne momenty między nimi, ale nie było jednego razu, w którym starszy chłopak nie zostawiłby Taehyunga samego z przyspieszonym oddechem i wirującymi myślami. A kilka dni później było to samo. Najlepszą rzeczą w tym wszystkim było to, że za każdym razem mu na to pozwalał. Na zdeptanie jego moralności przez pieprzonego Jeona Jeongguka.

Zdenerwowany myślami o dawnym przyjacielu podjął spontaniczną decyzję, włączając wiadomości na telefonie, oraz wystukując krótką wiadomość.

Do: Króliczek Jeon (czemu nadal nie zmienił pseudonimu?)

"Musimy się spotkać. Jutro. Gdziekolwiek. Potrzebuje porozmawiać."

Bez większego namysłu kliknął zieloną strzałkę, a zaraz potem usłyszał cichą melodie zwiastującą finalizacje wysyłania wiadomości.

I dopiero potem zrozumiał.

Co on miał w głowie? Przecież To Jeongguk. Jego prześladowca. Osoba której boi się bardziej niż kogokolwiek innego. A on napisał o spotkanie? Przecież prędzej rzuci się z klifu niż pójdzie skonfrontować się ze starszym chłopakiem. Co on mu w ogóle powie? Za każdym razem jak go widzi jego zdolność mówienia czegokolwiek właściwego zanika, a on sam staje się przerażony.