She's not afraid ~ fanfic

Chapter 1 ~ I can't take this anymore...

"Haha, die June, die denkt dat ze kan actéren! Ik ga stuk!!" klinkt de valse stem van Valerie en de hele klas begint te lachen.
Ik voel tranen opkomen maar probeer ze tegen te houden, zonder succes.
Ik ren de gang op. Snikkend ga ik tegen de muur zitten. Waarom moest ik het zo nodig vertellen?
Ik had met mezelf toch afgesproken dat ik het pas zou zeggen als ik de rol had?
Niemand lijkt me te zien. Na een Ik hioor mevrouw Wolters roepen.
Dat wordt weer een boze Valerie na school...

Dan gaat de deur van de klas open en komt mevrouw Wolters de gang op.
Ik verberg mijn gezicht in mijn handen. "Hé June" klinkt haar stem bezorgt. "Trek je er niet te veel van aan meid."

Ja ja, trek je er niks van aan. Makkelijker gezegt dan gedaan.

"Kijk me eens aan." Ik til mijn hoofd op. "I-ik vind het zo vervelend!" snik ik. "Waarom moet Valerie
juist mij hebben?" "Ik zou het niet weten June. Je bent juist zo'n lieve meid.
Ik vind het hardstikke dapper dat je auditie doet. Waarschijnlijk ziet Valerie dat niet.
Maar dat ligt meer aan haar dan aan jou!"

Ahum....

Er verschijnt een flauwe glimlach op mijn gezicht.
"Nou, ik ben blij dat je weer kan lachen. Ga je mee?"

Ik loop achter mevrouw Wolters aan de klas in, waar iedereen nog steeds lacht.
Waaschijnlijk om iets dat Valerie, zowiezo over mij, gezegt heeft. Mijn blije gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon.

*tringggggg*
Eindelijk, de schoolbel. Ik ruim snel mijn boeken op en naar beneden. Eenmaal bij mijn kluisje haal ik diep adem. Geen Valerie.
Ik open mijn kluisje en schrik. De binnenkant zit helemaal onder de verf, alles is vies.
Mijn boeken, mijn gymspullen, mijn posters (jaja, van 1D en little mix). De tranen komen weer.
Plotseling hoor ik Valerie's lach. "Haha June. Jammer hè dat ze hier een loper hebben op school!"
Haar meelopers schieten in de lach. Snel pak ik mijn (met verf besmeurde) gymtas en (hard)loop ik naar de fietsen.

Als een gek fiets ik naar huis. Gedachten spoken door mijn hoofd. 'Wat moet ik tegen mam zeggen als ze vraagt waarom mijn tas vies is?' en 'Zal dit ooit stoppen?'

Na een half uur ben ik eindelijk thuis. Ik ren naar boven en plof op m'n bed. Ik sta toch weer op en zet mijn telefoon op shuffle.
"Let's go crazy, crazy till we see the sun" Lol maken, dat zou ik ook wel willen, met vrienden en vriendinnen.
Dat is toch wat iemand van 18 hoort te doen? Er mist alleen 1 ding: vrienden.
Het enige wat ik doe ik op m'n kamer huiswerk maken.
Daarom haal ik hoge cijfers en wordt ik uitgemaakt voor nerd. Leuk hoor, zo'n leven. Maar misschien zal dit allemaal veranderen als ik de rol van Demi krijg.

Misschien...

Als ik morgen nog geen brief heb, heb ik de rol niet. Zo simpel is het. Dus nu maar wachten op die eene, o zo belangrijke brief.

Hee, beetje een kort hoofdstuk maarja. Ik hoop dat je het een leuk boek vind (tot nu toe)
Please reactie hieroww :)

-Ande