Hoofdstuk 1
Falcao Redwood zat op een knie op de grond hij keek naar zijn gescheurde dunne, bruine broek. Hij was nu bijna vijf-en-een halve dag in de wildernis in zijn eentje jagend op wild om zijn familie te redden van de hongersnood. Hij was nooit verdrietig om de reden dat hij in een arm gezin was geboren. Hij vond het natuurlijk wel vervelend maar dat deed er helemaal niet toe. Het was winter de aarde was koud en de lucht was ijl. Uit de donkere wolken boven zijn hoofd kwamen al enkele vlokjes sneeuw. Het bos zou snel bedekt zijn met een dikke laag sneeuw. Hij moest opschieten als hij nog wat eekhoorns wilde vangen die hij een paar meter voor zich had zien rennen. Ze waren zijn enige kans om zijn ouders wat vlees te bezorgen. Zijn moeder (met een ijzertekort) heeft het heel erg nodig. Zijn gezicht glansde van het zweet, hij had net achter een hert aangezeten maar het was te snel dus ging hij maar weer opzoek naar de eekhoorns. Hij veegde zijn bruine, bezwete haar van zijn voorhoofd. 'Ik moet snel zijn, de eekhoorns in deze bossen zijn meestal al in winterslaap' fluisterde hij in zichzelf. 'Oh, grote Marlon, grootste tovenaar van allen, eerste Elemental. Als u van daar boven over mij waakt, bezorg mij dan meer vlees. Mijn moeder zal sterven zonder vlees. Ik hoop dat u er iets aan kunt doen.' Na hij klaar was met het bidden keek hij op en hij zag een waterval met daar in de buurt een paar bessen. Hij liep er geluidloos naar toe. Hij pakte een besje op. 'Zwarte bessen, aangevreten door eekhoorns of bosmuizen'. Hij liep om zich heen. Hij pakte wat aarde en bracht het voorzichtig naar zijn neus. Hij snoof... 'Eekhoorns!' Hij rende naar de rotsen langs de waterval en begon te klimmen.
Hij voelde zich helemaal in zijn element. Daarom hoopte hij dat hij net zoals zijn broer Bartholomeus een lucht Elemental was. Elementals waren mensen die de zeldzame gave hadden om een van de elementen te besturen en te beïnvloeden. Je kreeg als Elemental op de nacht voor je 13e verjaardag je element te zien. Als je in bed lag kwam er (volgens zijn broer) een soort lichtgevende steen naar beneden uit de lucht en zweefde voor je gezicht en zou zich daarna in je hand boren. Een rode steen betekent vuur, een groene betekende aarde, een lichtblauwe lucht en de kracht over iemands geest wit. Wat een watersteen was weet alleen Domiquas de enige mens op aarde die het waterelement bezat. Hij klom verder en sprong naar voren toen hij boven was. Hij rende naar voren op zoek naar de eekhoorns die hij had gezien. Hij keek naar de groene bomen en snoof de koude lucht op. Het was vervelend dat hij zijn witte shirt had aangetrokken. Het was dun, koud en niet echt comfortabel als je moe was. Hij ging zitten op de koude grond en liet zich achterover vallen. 'Aaauuw!' riep hij pijnlijk. Hij draaide zich om en keek wat hem pijn had gedaan. Het was een klein eikeltje. Hij stond op en keek om zich heen. Hij zag een wegrennende eekhoorn. Hij pakte zijn ruw gemaakte boog van een wilgentak en een dikke draad goed vast. Hij legde er een stok op die hij met een mes scherp gemaakt had en richtte en richtte en... Tnnnggg! Hij liet de dikke draad los en de scherpe stok vloog op de eekhoorn af die niks in de gaten had. De stok raakte zijn doel en de eekhoorn zakte naar voren. Hij rende op hem af en trok de stok uit de poot van de eekhoorn. Het bloed gutste uit de wond. De jongen keek met medelijden naar het arme kleine diertje, maar grijnsde vol van blijdschap omdat hij er een te pakken had gekregen na die lange koude dagen en nachten. Met zijn vernieuwde moed rende hij door op zoek naar meer eekhoorns. Hij rende zo hard dat hij niet door had dat er rook in de verte opdook. Zijn gedachtes over dat hij nu eindelijk goed aan het jagen was werden pas onderbroken toen hij zijn voet in een diep gat in de harde grond waardoor hij zijn evenwicht niet kon bewaren. 'Aaaah' Hij viel hard op zijn gezicht waardoor zijn neus ging bloeden en hij een rode schram op zijn linkerwang kreeg. Hij stond met een verkrampt gezicht op en keek waardoor hij was gevallen. 'Het nadeel aan winter, de dieren gaan weg, de lucht is koud en de grond is droog en veel te hard' Hij kwam langzaam weer tot zijn volle lengte maar nu keek hij recht in de muil van een groot wezen. Het was een soort mix van een hyena en een wolf. Maar Falcao kende het niet. Hij pakte meteen de eekhoorn die hij net geschoten had en hij gooide hem het bos in. Het hyena-wolf ding rende er meteen achterna. 'Poeh, wat was dat?' zei hij hijgend en hij zag nu dat voor zich een grote zwartgrijze wolk opdoemde die doorkwam tot aan de hemel. 'Wat is er hier in Marlon's naam gebeurd?!' Hij sprintte op de rook af tot hij een huis kon onderscheiden. Hij zag vlammen, withete vlammen, overal om het huis dansten vlammen. Falcao hoorde een stem roepen uit het huis. 'Ik kom er aan, hou vol!' riep hij en hij rende de vlammen in. 'Waar -uche uche- ben je?' hoestte hij door de rook. 'Hier, hier' zei een vrouwelijke stem snikkend. Hij volgde het geluid van haar stem, hij rende de volgende kamer in en zag daar achter de vlammen een schaduw zitten. Falcao nam een aanloop en sprong over de vlammen. Daar zat een meisje van zijn leeftijd met amberkleurig haar glanzend in het licht van de vlammen en paarskleurige ogen. Hij boog naar haar toe en zag dat haar enkel blauw, bloedend en gezwollen was. 'Kun je lopen met je...' 'Nee het doet te veel pijn, ik denk dat hij gebroken is' antwoordde ze. 'Oké, vind je het goed als ik je optil?' vroeg Falcao. 'Ja tuurlijk' glimlachte ze. Falcao pakte haar bij haar rug en bij de onderkant van haar bovenbenen en hij tilde haar zo voorzichtig als mogelijk op. Het moment dat hij door de vlammen moest stappen maakte hij zich klaar voor veel pijn en hij zette een stap. 'Aaah' de tranen sprongen hem in de ogen, maar hij ging stap voor stap door de vlammen omdat hij wist dat hij geen andere keus had. Toen hij buiten was liet hij haar even op de grond zakken. Hij trok een paar repen van zijn hemd af. 'Dit gaat een beetje pijn doen' begon hij 'hoe heet je trouwens?' 'Ik ben Ariane' zei ze met een zachte stem. 'Oké Ariane mooie naam ik ben Falcao, ben je er klaar voor?' 'Ja Falcao' glimlachte ze naar hem. Hij bond de repen dunne stof om haar enkel, terwijl hij dat deed vertrok het gezicht van Ariane van de pijn. 'Het spijt me, maar zonder dit zal het alleen maar erger worden' zei hij liefdevol. 'Nee' ze beet op haar lip 'het is... het is wel goed zo' zei ze met tranen in haar ogen. 'Je ogen glanzen zo mooi' zei hij zachtjes. 'Dankjewel' ze lachte naar hem tot dat ze zich realiseerde wat er met haar dorp was gebeurd. Ariane begon te snikken. 'Hé het is oké' probeerde Falcao haar gerust te stellen. 'Nee het is NIET oké!' schreeuwde ze en ze stond op om hem te duwen. 'Aaaah' ze schreeuwde het uit. Ze liet zich vallen en Falcao kon haar net opvangen. 'Kom ik breng je hier snel weg' zei hij geruststellend. En hij begon te lopen met Arianes armen om zijn nek heen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik hoop dat jullie dit eerste hoofdstuk leuk vonden. Een zielige start. Het spijt me.
En willen jullie alsjeblieft een vote plaatsen? (Op het kleine sterretje klikken)
Het is maar een kleine moeite en het zou mij heel erg helpen om dit verhaal bekender te krijgen!
Alvast bedankt,
thijskersten9
