Hoofdstuk 3
Falcao liep de gang over naar zijn kamer toen Bart hem weer eens kwam plagen met een van de volgende flauwe grapjes uit zijn arsenaal. 'Heb je je nieuwe "vriendinnetje" een nachtkusje gegeven, Falcao?' zei hij sarcastisch terwijl hij zijn lippen tuitte. 'Hou jij je mond maar gewoon, we zijn gewoon vrienden niet dat jij weet wat dat zijn!' riep Falcao geïrriteerd terug. En voordat hij het wist stond de blonde jongen voor zijn neus. 'Je vergeet misschien dat ik de kracht heb over de wind en de bliksem en dat ik je met een handbeweging je haar van je hoofd kan branden' reageerde Bart dreigend terug. 'Maar als ik vanavond een rode steen krijg weet jij dat ík jou met een beweging levend kan verbranden.' Falcao werd nu echt boos. 'Ja áls maar dan heb ik nu nog de tijd om je aan te vallen.' 'Jongens ik kom nu naar boven en als jullie weer aan het vechten zijn dan zijn jullie beiden nog lang niet jarig' riep een man onderaan de trap. 'Nou je hebt onze stiefvader gehoord' zei Bart. 'Oké Janus! Maar ik ben morgen jarig' riep Falcao lachend naar beneden. 'Falcao noem me nauw gewoon vader, papa desnoods pappie! En niet zo brutaal' riep de man terug. 'Oké, papa' hij kreeg het nauwelijks uit zijn mond om zijn stiefvader papa te noemen. Falcao begon naar zijn kamer toe te lopen. Hij draaide zich om en wisselde nog een intense blik met zijn broer. Hun blikken leken vlammende zwaarden, gemaakt om elkaar pijn te doen. Hij opende de deur van zijn kamer. De oude scharnieren kraakten en piepten en het verrotte hout stonk. Maar de deur hield het wel. Hij stapte naar binnen en deed de deur snel dicht. Hij zakte op de vloer en begon in zichzelf te huilen. Het was hem vandaag allemaal veel te veel geworden. Het brandende huis, de bijna doodervaring die hij had gehad, zijn zieke moeder, zijn arrogante broer en ook nog zijn "lieve stiefvader". 'Nee, ik moet sterk zijn als iemand wist dat ik zo verdrietig ben gaan ze zich zorgen om hem maken en dan maakt dat anderen verdrietig' hij veegde zijn tranen af en stond op. Hij ging op het oude bed met het hooi matras zitten. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd uit en begon te worstelen met zijn oude, leren schoenen. Na een paar minuten vechten tegen de veters kreeg hij eindelijk zijn schoenen uit. Hij gooide ze in de hoek en begon zijn broek uit te trekken. Toen hij zijn kleren uit had gedaan liet hij zich achterover vallen. 'Aaaaah eindelijk rust!' riep hij opgelucht uit. Maar na een paar minuten "rust" maakte hij zich al weer druk over Ariane en de Academie. Hij wilde een Element. Meer dan alles in de wereld. Maar dan zou hij naar de Academie gaan en dan zou hij Ariane alleen moeten laten. Hij wist niet hoeveel het meisje nog aankon. Misschien waren de mensen die in het dorp gedood waren haar enige familie. Falcao had het idee dat ze zich weer veilig voelde. Hij voelde zich in elk geval wel veilig bij haar. En als ze hoort dat Falcao haar alleen laten zou ze zich misschien weer depressief en down voelen en dat was wel het laatste wat Falcao wilde hebben. Hij wilde het meisje ook niet alleen laten.
Hij moest zich erover heen zetten. Hij zou blij moeten zijn vanavond kreeg hij zijn Element! Zou hij vuur krijgen? Hij droomde weg. Hij stond in een weiland hij dacht na over Elementen en plotseling vatte zijn handen vlam. Er schoot een vonkje van zijn handen op het gras. En vanuit dat kleine vonkje ontstond een steeds grotere vlam. Plotseling kwam Ariane het weiland op rennen ze riep naar Falcao en ze ging sneller op hem afrennen recht op de vlammen, 'Ariane, Ariane stoppen, stoppen!' riep hij. Maar tevergeefs ze hoorde hem niet en had alleen oog voor hem, de vlammen leek ze niet eens te zien. Ze werd opgeslokt door de brandende massa. 'Falcao waarom? Waarom doe je me dit nou aan? Ik dacht dat je van me hield!' zei ze. 'Maar Ariane!' riep hij terug. 'Ik zal je dit nooit vergeven! Hoor je me Falcao Arius Redwood!' Falcao schrok wakker. Het zweet stond hem op het voorhoofd. 'Nee geen vuur en ook geen lucht straks elektrocuteer ik Ariane nog met een bliksemschicht!' Hij keek naar zijn raam en het was heel erg donker buiten. 'Ik krijg bijna mijn Element, bijna!' Hij ging nog heel even slapen, hij was heel erg nerveus voor zijn Element maar het lukte hem om een klein beetje in te doezelen. Hij droomde dat hij het geestenelement had sámen met aarde. Het was een goede combinatie, de aarde was goed te beheersen en het geestenelement was handig te gebruiken. Hij droomde dat er een chimaera voor hem stond. Hij liet het woeste beest stilstaan met het geestenelement en met aarde sloot hij het in. Hij klom de grote aarden berg op en toen hij boven was liet hij scherpe stalagmieten en stalactieten snel naar beneden dalen op het middenrif van het beest. Hij werd wakker door een gedempt licht. Hij dacht "eindelijk mijn Element na al die jaren!" Hij kwam omhoog. Hij opende zachtjes zijn ogen in verwachting. Daar voor hem zweefde een witte steen en een donkerblauwe steen. 'W-wat is d-dat voor s-steen?' vroeg hij zich af maar voor dat hij het wist daalde de twee stenen naar beneden. Ze stopten net boven zijn handen. En toen gingen ze snel naar beneden en boorde zich in zijn handen met een helse pijn. Falcao's gezicht vertrok van de pijn toen zijn vlees plaats maakte voor de twee Elementsstenen. 'Aaaeer' zei hij met zijn tanden op elkaar. Hij werd duizelig en voordat hij het wist viel hij achterover en werd het zwart voor zijn ogen. Toen hij zijn ogen opende zag hij allemaal hoofden boven zich. Hij voelde dat iemand zijn armen strak vast hield en hij trok hem los. 'Wat doen jullie allemaal hier?' zei hij terwijl hij nog aan het wennen was aan het felle licht van de zon dat door het raam aan zijn linkerkant scheen. Iemand duwde alle hoofden aan de kant. Het was Ariane. 'Wat doe jij nou uit bed?' vroeg Falcao aan het meisje. 'Mijn enkel is geheeld, bla bla bla wonderzalf bla kruiden. Allemaal niet belangrijk! Wat wel belangrijk is zijn die stenen in je handen. Falcao ik weet niet hoe je dit zal opvatten maar je bent.. ehm je bent...' Een ander hoofd verscheen. Het was de beste vriend van Falcao, hulpsmid Conrad. 'Je bent een Waterelement' zei de jongen plotseling tegen Falcao. 'I-ik e-e-een W-waterelement m-maar hoe?' stotterde de jongen. 'Dat weten wij ook niet het enige wat wij weten is dat het gewoon is gebeurd. Oké, je bent een Waterelement. Een voordeel je hebt ook het geestenelement wat je altijd wilde!' probeerde de jongen hem op te vrolijken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als jullie nog een leuk verhaal willen lezen: De Vier. Dat is echt een geweldig boek door TiboMoreel
Ik hoop dat het spannend was!
En willen jullie alsjeblieft een vote plaatsen? (Op het kleine sterretje klikken)
Het is maar een kleine moeite en het zou mij heel erg helpen om dit verhaal bekender te krijgen!
Alvast bedankt,
thijskersten9
