Uni
မိုးလင်းတော့ဘေးနားကကျတော့်ကလေးကအိပ်စဲ...
မျက်လုံးနားလေးမှာလဲမျက်ရည်လေးကစို့လို့...
အေးလေ...မနေ့ကကျတော်ကြမ်းထားတော့နာနေမှာပေါ့...
ကျတော်နမ်းထားတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကလည်းသွေးလေးစို့နေလို့....
အိပ်မောကျနေတဲ့ကလေးရဲ့နှဖူးကိုနမ်းရှိုက်ရင်းကလေးအတွက်စားစရာမှာဖို့အောက်ဆင်းခဲ့တယ်...
မှာစရာရှိတာမှာပြီးနောက်ကကြားလိုက်ရတဲ့အသံကဦးတဲ့...
"မင်း..."
ကျစ်ဒီကလေးမပဲ...
"ဦး...ထပ်တွေ့ပြန်ပြီနော်...တစ်ကြိမ်ဆုံတာမထင်မှတ်ပဲတွေ့တာတဲ့နှစ်ကြိမ်ဆိုရေစက်...သုံးကြိမ်ဆိုဖူးစာတဲ့....မေယွမ်တို့နောက်တစ်ခေါက်ကြုံရင်ဖူးစားပေါ့နော်..."
"ဒီမှာမင်းပြောတိုင်းသာဆိုငါအခုရတဲ့ရည်းစားရိုက်သက်မကုန်အောင်ဖစ်နေပြီ..."
"ဦးကလည်း....အချေကြီး..."
ထွီး...ရွံလိုက်တာကွာ...
"ကောင်လေး...ဒါကိုအကိုတို့အခန်းပဲပို့ပေးတော့အကိုမစောင့်ချင်တော့ဘူး..."
"ဦးနေပါဦး..."
လက်ဆွဲလိုက်တဲ့မေယွမ်ကို...
"ဖယ်စမ်းပါ...မင်းမရှက်ဘူးလား..ဆွဲလားရမ်းလယးနဲ့...မိန်းကလေးတန်မဲ့နဲ့ကွာ..."
"ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကိုဆွဲတာဘာဖစ်လဲ"
"မင်း...တောက်"
ထွက်နေတဲ့ဒေါသကိုမနည်းထိန်းပြီးအခန်းထဲပြန်လာခဲ့တယ်...
အခန်းထဲရောက်တဲ့ထိကလေးကအိပ်စဲ...
"ကလေးထတော့လေ...နေမကောင်းဖစ်နေမယ်..."
"ဟင့်အင်းဦး...အိပ်ချင်နေသေးတယ်..အိပ်မယ်နော်...အ့..ဟင့်..."
"က..ကလေးဘာလို့လဲ..."
"ဟင့်..နာ...နာတယ်..."
"အရမ်းနာနေတာလား...ကိုယ်ဆေးလိမ်းပေးမယ်လေ..."
ကျတော်တချက်ကြည့်လိုက်တော့...
