[Triumph University]
"Saan mo balak mag-aral ng collage iha?" tanong ni lola, bagong dating si lola galing states ngunit ito agad ang bungad niya sa'kin. Ako na lang kase ang inaasahan sa pamilya, nag-iisa akong anak at apo ng mga Gonzaga.
"Triumph University po" magalang kong tugon.
"Malapit lang ba iyon dito sa mansyon?" nakakapag taka lang na ang galing mag tagalog ni lola, ilang taon na siyang nasa states. Tuwing bakasyon ay sinusundo nila ako para makasama nila, si lolo naman ay busy sa companya.
"Opo lola, next week na po ang simula ng pasukan" paliwanag ko.
"Ihatid mo na ang lola mo sa kwarto niya para makapag pahinga" utos ni daddy at nanatiling nakatitig sa'kin.
"Tara na Lola" ngumiti ako kay lola at tumango naman siya.
"Ahm Fiona bumalik ka agad dito mag-uusap tayo" hindi pa kami nakakahakbang sa hagdan ay nag salita na muli si papa. "Make it faster Fiona may appointment pa ako"
"Sige po" tumalikod na ako at inalalayan si lola paakyat sa hagdan.
Nang makarating kami sa kwarto ay tumikhim si lola. "May problema ba iha?" inayos pa ni lola ang magulo kong buhok bago ito sinabit sa aking tainga.
"Wala naman po" I fake my smile to convince her, but I was wrong. She know me better than anyone.
"Of course hindi mo sasabihin sa'kin, andito lang si lola parati para sayo" she kissed my forehead.
"Goodnight lola" I kissed her on her cheeks.
Marahan kong sinarado ang pinto at kabadong nag lakas papunta sa salas.
"Take a sit" pinagpag pa ni daddy ang katabing upuan, senyales na dun ako maupo.
"Spill it out dad"
"Manners Fiona Faith" naging matiim ang titig niya, sanay na ako sa pagiging strikto ni daddy. "Triumph University is a well known collage in our country, you have the looks, talent and most important you have brain"
"Of course I have. We all have brain" pabalang na sagot ko.
"Alam mo ang tinutukoy ko Fiona, kailan ka pa natutong managot?" hindi na ako nag salita dahil hahaba naman ang usapan. "Anyway, ayaw kong makikitang may umaaligid sayo at may umaakyat ng ligaw dito, kilala mo'ko iba ako magalit." tumango na lang ako, ganito din ang sinabi niya bago ako mag highschool noon kaya hindi na bago sakin yung ngayon.
"Go back to your room" hindi ko na hinintay pang ipagtabuyan niya ako pabalik sa kwarto kaya nag kusa na ako, narinig ko pang inutusan niya ang ilan sa mga kasambahay na isarado ng maayos ang pinto.
KINABUKASAN linggo ng umaga, sabay kaming nag umagahan ni lola. Good thing may kasama ako ngayon mag simba dahil narito si lola, kadalasan kasi ay ako lang mag-isa, well hindi mo naman kailangan ng kasama para manalig sa diyos pero iba pa rin sa pakiramdam kapag kasama mo ang pamilya mo.
Hindi naman nag tagal ay nakapag bihis na din kami ni lola, walking distance lang naman ang simbahan kaya nag lakad na lang kami exercise na rin daw.
"Kamusta si mama lola?" I suddenly asked.
"She's fine, katulad ng dati busy sa work. Bakit mo na tanong? I mean hindi mo ba siya nakakausap?" nakitaan ko ng awa ang mga mata ni lola.
"Hindi po eh" pinilit kong itago ang lungkot ko sa simpleng ngiti. "Madalas ay ang sekretarya niya ang sumasagot ng tawag ko kaya naman bihira na lang din po akong tumawag"
"Naku alam kong malawak ang pang-unawa mo Fiona, balang araw maiintindihan mo rin ang lahat, kailangan mong mag sakripisyo para hindi mawala ang pinaghirapan mo. Halika na pumasok na tayo sa loob" Nasa tapat na pala kami ng simbahan.
Punwesto kami ni lola sa unahan at nakinig ng misa. Pagkatapos sumimba ay kumain muna kami ni lola sa isang karindirya, namiss niya daw kasi kumain sa karindirya.
"Anong pinag-usapan niyo kagabi ng tatay mo?" lola suddenly asked.
"Tungkol lang po sa school" pagsisinungaling ko.
"Gusto mo ba talaga dun mag-aral?"
"Opo" matagal ko na din pangarap makapag-aral sa triumph university, maganda ang bawat rooms at marami kang matutunan. Hindi rin mahigpit ang rules ng school.
"Mabuti kung ganon iha, mag-aaral ka ng mabuti"
Hinatid ko na si lola sa kwarto niya at pumasok naman ako sa kwarto ko. Nag linis muna ako ng katawan at nag palit ng damit pambahay.
Dumapa ako sa kama at chineck ang ig account. Maraming dumagdag na followers pero wala akong nakitang message, siguro ay kilala nila si daddy ng husto at walang mag tangka makipag kaibigan sakin. Yeah tama kayo.
Wala akong kaibigan.
Sobrang lungkot no? Minsan iniisip ko kung ano kayang pakiramdam ng may kaibigan? Para sa'kin ay si lola na ang tumayo bilang kaibigan ko.
Buong mag hapon lang ako nasa kwarto, lalabas lang ako pag kakain na. Kung wala dito si lola magpapadala na lang ako dito sa kwarto, may maliit naman akong mesa, nababawasan yung lungkot kapag dito ako kumakain besides mag-isa lang ako ang lungkot kaya kapag mag-isa ka lang tapos ang lawak ng lamesa, mas pipiliin ko na lang dito sa kwarto.
Ganito lang ang takbo ng buhay ko buong mag hapon, kapag hindi ako nagbabakasyon sa states ay nagkukulong ako dito sa kwarto pinapadalhan ako ni daddy ng mga magazine na mababasa. Kung tatanuningin niyo kung malungkot ang buhay ko? Well para sa'kin hindi na, kase sanay na ako. Sanay na akong mag-isa at dahil parents ko. Kahit gustuhin ko man sila makasama, mas inuuna nil ang business nila kesa sa sariling anak. Well ramdam ko parin naman yung pagmamahal nila sakin bilang isang magulang, kaya naman bilang isang anak...
Inuunawa ko na lang sila.
a/n: alam ko po na maraming wrong grammar sa story ko, pero thankyou if you still reading my stories. Muah.
