2035 он
Би: ЖОН ХАНСУН! ЯГ ОДОО ХҮРЭЭД ИР!
Хансун: Яасан, ээжээ?
Би: ЧИ МУУ!
Хансун: АА, ЭЭЖЭЭ БИТГИЙ! БИ ҮХЭХЭД ХЭТЭРХИЙ ЦАРАЙЛАГ БАЙНА!
Би: Тээр, Хусогаа би чамд хэлээгүй юу. Намайг илүү их дуурайсаан гэж.
Хусог: Үхэхэд хэтэрхий царайлаг байна гэхийг бодвол надад маргах зүйл алга даа.
Би: Миний охин одоо яв, яв.
Хансун: Өдөр болгон надаар сонин, сонин тоглож байх юм аа. Хачин хөгшин хүмүүс.
Би: Хүүе, би дөчин тавхантай шүү арван тавтай бацаанаа!
Хусог: Би наргиж, цэнгэдэг хорин долоохон насан дээрээ явж байна. Ээжээс чинь хорин насаар дүү!
Хансун, би: Тийм байх нь ээ..
Хансун: Тэгэхээр аав намайг арван настай байхдаа үйлдвэрлэжээ?
Би: Үйлдвэрлэх ээ?
Хусог: Тэгвэл би үйлдвэрийн ажилтан, Хэжин үйлдвэр, харин Хансун бүтээгдэхүүн байх нь.
Би: Wow
Хансун, би: Гайхалтай.
Бүгд:*алга таших*
Хансун: Гурвуулаа яг мэдрэл муутай байх тэ?
Хусог: Би ээжтэй чинь суухаас өмнө ийм ч хүн байгаагүй юм даа.
Би: Паа, тэгээд яасан? Надтай суугаад дордчихсон уу? Гэгээн Мариа байхад чинь аваад чөтгөр болгочихсон уу?
Хусог: Чи л уйлж, унжаагүй байсан бол би гэгээн Мариа хэвээрээ байх байсан юм.
Би: Чи ч гэсэн уйлаа биз дээ?
Хусог: Харин тийм ээ.
Хансун: Гэгээн Мариа ууг нь эмэгтэй...заза. Би ч явъя даа.
Би: Харин тиймээ гэчихжээ!
Хусог: Хансун хааччихсан юм?
Би: Залхаад явчхаа биз.
Хусог: Ээжийгээ дуурайсан царай муутай хүүхэд.
Би: За харин ч намайг дуурайсан болохоороо зээрийн янзага шиг шүү!
Хусог: Хүн зээрийн янзага шиг царайтай байхаар ямар олиг байх вэ дээ? Харин намайг дуурайсан давхраатай.
Би: Надад ч давхраа байгаа! Минийхийг дурайсан тулдаа хөөрхөн бүлтгэр бөөрөнхий нүдтэй шүү!
