"Be şimdi diplomasını alması için Dr.Harleen Francis Quinzell'ı sahneye davet ediyorum"
Harleen, büyük bir mutluluk ve heyecanla ayağa kalktı.Sahneye doğru emin adımlarla ilerleyen Harlee,kepini düzeltti.Sahneye çıkmak için olan basamakları hemen aştı ve diplomasını aldı.Kısa bir konuşma yapmak için kürsüye yöneldi
"Bu diplomayı almamda yardım eden öğretmenlerime teşekkür ediyorum.Umarım bu diplomayı almaya çabalayan diğer ucubeler de bunu başarır. Teşekkürler"
Harleen kürsüden inerken,allıkla hafif pembeleştirilmiş yanaklarından mutluluk gözyaşları süzüldü.Hayatında ilk defa yaptığı bir şey için takdir ediliyordu.
Çok geç olmadan taksiye bindi.Geceleyin dışarda dolaşmak istemezdi.Çünkü mesleğine başlamadan,kendini caddede ölü bulabilirdi.
Kafasını cama yasladığı sırada,staj için burs merkezinden mesaj geldi
"Wayne inc. group burs başvurunuzu onaylamıştır"
Bu bir günde yaşadığı iki güzel şeydi ve bu normal miydi?Bir sonraki gün buralardan çekip gidebilirdi.Tabii önce ev bulmalıydı
Evine geldiğinde,dar ve yüksek merdivenlerden 6. kata çıktı.Kapı deliğine anahtarı soktu ve kapıyı yavaşça ileri itti.Arka tarafta duran askılığa cübbesini ve kepini astı.
Ev,normalden çok daha sessizdi.Aslında havada küfürler ve bağırışmalar olması gereken yerde,yavru köpek ağlaması gibi bir uğultu vardı.
Ondan iki yaş büyük olan kız kardeşi Jules,odasında kafasını yastığa gömmüş,ağlıyordu.Eğildi ve omzuna elini koydu
"Jules ne oldu sana?"
Normalde pek ağlayan biri değildi,Jules.Ondan beş yaş küçük erkek kardeşi-Jacob- daha çok ağlayan biriydi.Fakat kafasını gömdüğü yastıktan kaldırınca,kızarmış gözlerinden saatlerce ağladığı belli oluyordu.Jules,titreyen parmağı ile kapalı olan oturma odasını işaret etti.Harleen koşarak sertçe kapıyı açtı
