Περπατώντας στην λάθος πλευρά του δρόμου

06 - Παρακολούθηση πολιτών

«Δεν ξέρω αν είμαστε οι μόνοι που ακούμε ό,τι λέμε.»

Η αποκαλυπτική φράση της μητέρας της έπαιζε συνεχώς σε επανάληψη στο μυαλό της. Ο οξυδερκής, περίπλοκος τρόπος σκέψης της Κέισι συνέδεσε την συγκεκριμένη περίοδο με ένα και μοναδικό συμπέρασμα: η κυβέρνηση παρακολουθούσε τους πολίτες στην ανέλπιστη προσπάθειά της να τους χειραγωγήσει και να αποφύγει τις εξεργέσεις.

Η έξυπνη έφηβη, που εκτός των άλλων λάτρευε την ιστορία και τον τρόπο που αυτή συνδεόταν με το παρόν, παρομοίωσε αυτόν τον τρόπο άσκησης ελέγχου προς τους πολίτες με την αντίστοιχη παρακολούθηση των πολιτών περί την δεκαετία του ογδόντα στην Σοβιετική Ένωση. Έχοντας αφιερώσει αρκετές ώρες ανάγνωσης βιβλίων και παρακολούθησης ντοκιμαντέρ σχετικά με την «σκοτεινή» εκείνη εποχή της ρωσικής ιστορίας, θυμήθηκε πως τότε η κυβέρνηση είχε καταφέρει να τοποθετήσει κοριούς και κάμερες παρακολούθησης στις κοινόβιες οικίες της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Άραγε, σε ποιο μέρος του σπιτιού της είχε κρύψει τα σύνεργα παρακολούθησης η αμερικανική κυβέρνηση;

Επιθυμούσε να βρει μια ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα που βασάνιζε το μυαλό της, ωστόσο οι νέες εξελίξεις ήταν ήδη τόσες πολλές που είχαν αρχίσει να την αποσυντονίζουν. Έπρεπε να συλλογισθεί πολλά πράγματα όσο πιο σύντομα γινόταν, καθώς δεν γνώριζε τι απ'όσα είχε αναφέρει στα μέλη της οικογένειάς της μαθεύτηκαν και από τα μέλη της εικονικής «οικογένειας» της κυβέρνησης.

Ένιωθε απεγνωσμένα την ανάγκη για έκφραση των συναισθημάτων και των μπερδεμένων σκέψεών της, όμως ούτε ο Έντι ούτε η μητέρα της βρίσκονταν σπίτι εκείνη την στιγμή για να τους μιλήσει. Βέβαια, ακόμη κι αν την συντρόφευαν αυτοί οι δύο, η ανησυχία της δεν θα μειωνόταν, αφού γνώριζε πως πιθανώς να μάθαιναν κι άλλοι τα συναισθήματά της.

Μ'αυτά τα επιχειρήματα να την συντροφεύουν, άδραξε το τάμπλετ της κι άνοιξε το μπλογκ της αποφασισμένη να εκφράσει τις ανησυχίες της σ'ένα γενικό πλαίσιο. Φευγαλέα, σκέφτηκε πως ίσως το τάμπλετ της, το μοναδικό μέσο νέας τεχνολογίας που χρησιμοποιούμε, ήταν ένα από τα μέσα παρακολούθησής της, ωστόσο παρέλειψε αυτό τον συλλογισμό αποφασισμένη να γράψει κάτι.

«Λένε πως βλέποντας ένα θρίλερ, δεν θα είσαι ποτέ ξανά μόνος. Τι κι αν ζούμε σκηνές ενός καλοστημένου θρίλερ;

Έχετε νιώσει ποτέ πως κάποιος σας παρακολουθεί, πως κάποιος ελέγχει τις κινήσεις σας είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο;