Περπατώντας στην λάθος πλευρά του δρόμου

03 - Χειραγώγηση πλήθους

Γλυκιά σιγή επικρατούσε στο, κάθε άλλο παρά ευήλιο, γκαράζ• το ελαφρύ σκοτάδι που το κάλυπτε τροφοδοτούσε επιτυχώς την υγρασία που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται όλο και περισσότερο μετά την δύση του ηλίου. Δροσερός, βραδινός αέρας τρύπωνε στο δωμάτιο από ένα μικρό παραθυράκι στα δεξιά του γκρίζου τοίχου, δίπλα από την επιβλητική βιβλιοθήκη.

Η λεπτή σιλουέτα του καστανόξανθου Έντι βρισκόταν ξαπλωμένη στην αγαπημένη του, καφετιά πολυθρόνα. Ολόκληρο το «είναι» του ήταν απορροφημένο κι αφοσιωμένο στο αστυνομικό μυθιστόρημα που «καταβρόχθιζε» ακόρεστα. Τέτοια ήταν η αγάπη του Έντι προς το συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας που έκανε την Κέισι να πιστεύει πως αν ποτέ χανόταν ο αδερφός της, θα τον έβρισκε άνετα προσεγγίζοντάς τον χρησιμοποιώντας ένα δόλωμα με αστυνομικά μυθιστορήματα.

Την ίδια στιγμή, η Κέισι ευχόταν να ήταν στην χαλαρή θέση του μεγαλύτερου αδερφού. Προτιμούσε να διαβάζει ένα αριστούργημα της Αγκάθα Κρίστι πάρα να πασχίζει να λύσει δύσκολες ασκήσεις χημείας καταλήγοντας να μουτζουρώνει νευρικά τις χάρτινες σελίδες του τετραδίου της. Ξεφύσηξε εκνευρισμένη και πέταξε το μοβ τετράδιό της μερικά εκατοστά δίπλα της πάνω στον καναπέ. Άφησε το κεφάλι της να ακουμπήσει στο κεφαλάρι του καναπέ κι αναστέναξε απογοητευμένη με τον εαυτό της.

«Τι τρέχει;», ρώτησε ο Έντι περισσότερο από αγγαρεία πάρα από ενδιαφέρον, καθώς προχωρούσε στην επόμενη σελίδα του βιβλίου του δίχως να σηκώσει το βλέμμα του από το συγκλονιστικό μυθιστόρημα.

«Η χημεία μ'εκνευρίζει. Αυτό τρέχει.», δήλωσε η Κέισι με δυνατό τόνο στην φωνή της ρίχνοντας μια δολοφονική ματιά στο άκακο τετράδιο. Δεν περίμενε απάντηση από τον αδερφό της και σωστά έπραξε, γιατί ο Έντι δεν έκανε τον κόπο να αποκριθεί στο γελοίο ξέσπασμά της. Εξάλλου, ο δεκαεφτάχρονος καμία αγάπη δεν είχε για την χημεία, πόσο μάλλον για τις υπόλοιπες θετικές επιστήμες, οπότε δεν θα μπορούσε να προσφέρει κανένα είδος αρωγής στην γκρινιάρα αδερφή του.

«Πότε έχεις μάθημα;», απόρησε έπειτα από λίγα λεπτά πλήρους ησυχίας ο Έντι απευθύνοντας τον λόγο στην Κέισι, που είχε παραμείνει ξαπλωμένη στον καναπέ με το βλέμμα της καρφωμένο στην οροφή.

«Το απόγευμα.», η ξερή απάντηση της δεκαεξάχρονης την έκανε να θυμηθεί ξανά τις εργασίες που δεν είχε ακόμη λύσει. Ακόμη απορούσε με τον εαυτό της που είχε επιλέξει την χημεία ως μάθημα έναντι της λογοτεχνίας.
Ανέκαθεν είχε μια ιδιαίτερη κλίση στα θετικά μαθήματα, λάτρευε τα μαθηματικά κι ήταν αθαρέπαυτα ερωτευμένη με την φυσική, ωστόσο η χημεία ποτέ δεν της έκανε αυτό το «κλικ».