Açlık Oyunları: Finnick Odair'in Hayatı

Capitol'e Yolculuk

        Bir keresinde babamla balık tutmak için denize açılmıştım. Çok iyi gidiyorduk. Sonra uzun ve yılana benzeyen bir tür balık teknemize yaklaştı. Tekneye çok yaklaşan balıklara mızrağımı direk saplar ve çıkarırdım. O balığıda aynı şekilde yakalarken, babamın feryatını duyduğumda, artık çok geçti:

"Finnick! Sakın o balığa dokunma!"

Tüm vücudumda bir elektrik dalgası dolaşmıştı. Acıyla haykırdım. Birden Gözlerim Karardı. Ne Olduğunu Anlayamadan kendimi hastanede buldum. Neyse ki şanslıydım ve sadece bayılmıştım. İşte ismim okunduğundada sanki aynı çarpmayı hissetmiştim. Şok olmuştum. Ailem şok olmuştu. Henüz 14 yaşındaydım. 8. sınıf öğrencisiydim. Bunu asla başaramazdım.

        Hayır hayır. Bu sadece bir kabus. Ben toplama gününde seçilmedim ve şu an akşam. Babamla balık tutuyorum. Hayatımı mutlu mesut yaşıyorum. Evde ailemle müthiş bir ziyafet çekiyorum ve yatağımda rahatça uyuyorum. Herşey aynı.

        Fakat gerçeklerden kaçmak imkansız. Artık, hiçbir şey aynı değil. Aynı olmayacak.

        Ailemin yaşadığı şoka bakarken, birden gözüm kızlara kaydı. Hepsinin yüzünde bir ifadesizlik varken, Annie, Annie ağlayacak gibiydi. Neden böyle oldu bilmiyorum. Bilemeyeceğim de.

        Barış muhafızları beni tren istasyonuna götürürken, sevdiklerimle vedalaşmak için ayrılan kısmı ailem ve en yakın arkadaşlarımla geçirdim. Sürenin bitmesine 2 dakika kalmıştı. Geriye vedalaşacak kimse kalmamıştı. Tam trene binmek için muhafızlara hazır olduğumu söyleyecekken kapıdan birisi girdi. Annie. Gözleri kızarmış halde utangaç şekilde bana bakıyordu. Elinde bir çiçek buketi vardı.

"Merhaba"

"Merhaba, seni beklemiyordum" dedim.

"Önemi yok. Seni özleyeceğiz" dedi ve buketi verdi.

Barış Muhafızları beni çağırdığında yanağıma bir öpücük kondurdu. Sanki öpücüğü verdiği yerden tüm vücuduma bir alev yayılmıştı. Tatmin edici, sıcak bir alev.

        Kısa süren bir sessizlikten sonra Barış Muhafızları beni trene götürdü ve yolculuğum başladı.