Manifesto

-1-

"Hadi oğlum çık da bi yardıma gidelim."

Annemin sesi mutfaktan gelirken oflayarak elimdeki kitabı yatağın üstüne koyup odamdan çıktım. "Anne bu derece komşuluğa gerek var mı sence de adamlar bir yerleşseydi hoşgeldine giderdik." Sesim hala biraz çatallı çıkıyordu çünkü uykudan uyanalı o kadar olmamıştı. Annem ne zaman geleneklere aykırı bir şey söylesem yaptığı gibi kafasını sallayarak bana baktı. "Oğlum sana dedim ya kadının kocası haftaya gelicekmiş. Kadın oğluyla yalnız taşıyo onca kutuyu." Beni kapıya doğru sürüklerken ve şikayetlerimi duymamazlıktan gelirken hala örf adet bilmemem ile ilgili homurdanıyordu.

Kendimi elinden kurtardıktan sonra ayakkabımı giyerken merdivende ortalama ellilerinde olan bir kadın elinde küçük bir koliyle belirdi. Saçları neredeyse tamamen griydi ama yüzü tezat bir şekilde dinç duruyordu. Annem bir an öncesinde beni azarlamıyormuşçasına kocaman bir gülümsemeyle kadına baktı.

"Serap hanım işte bu da benimki. Akay oğlum hadi git aşağıdan kap bir şeyler." Hafifçe bir gülümsemeyle kadına selam verdikten sonra merdivenden aşağı doğru yavaş yavaş sekmeye başladım. Ana kapı ağzına kadar açıktı ve çok da geniş olmayan sokakta bir yük kamyonu bekliyordu.

Sesleri takip ederek emin olamadan kamyonun arkasına doğru gittiğimde içerde iki adamın konuştuğunu gördüm. Normal bir konuşmaya göre oldukça hararetli geçiyordu çünkü bana arkası dönük olan adam elini kolunu kaldırıp bağırıyodu.

"Siktirtme işini kardeşim biz sana bugünün tamamı için ödemedik mi o parayı." Yüzü bana dönük olan adam dişlerini sıkarak cevap verdi. "Bak oğlum deli etme beni 1 saat sonra basar giderim içerde kalanlar da umrumda olmaz."

Saçları garip bir şekilde parlak siyah olan adam derin bir nefes alırken yumruklarını sıkıp açtı. Kısa garip bir sessizlikten sonra arkasında durup kabak gibi sırtına baktığımı hissetmiş olacak ki dönüp tam da durduğum yere baktı. Kaşları sorgularcasına kalktığında kendimi tanıtmam gerekiyormuş gibi hissettim. Elimle binayı işaret ederken. " Annem gönderdi yardıma." söylediğim cümlenin salaklığı içini rahatsız ettiği için hemen arkasından ekledim "Karşıya taşınıyomuşsunuz."

Hafifçe üst dudağını çiğnerken cevap verdi "Eyvallah kardeşim, sağ ol." Arkasındaki adama dönüp sinirle baktıktan sonra eline bir koli aldı ve aşağıda duran bana verdi. Daha sonra kendi de bir tane yüklenip aşağı indi. Bunlar olurken koca adam zannettiğim kişinin en fazla benim yaşlarımda olduğunu fark ettim. Arkadan yirmilerinin sonlarındayken yüzüme bakarken daha on sekizini geçmemiş olabileceğini düşündüm.

İçeri girip yukarı çıkarken aramızda garip bir sessizlik oluştu. Zaten muhabbet başlatmayı sevmeyen ben, çocuğun az önce içine attığı siniri gördükten sonra iyice çekinmiştim. Kolileri kapılarının önüne bıraktığımızda elini pantolonunun üstüne çırpıp bana döndü. ve elini uzattı. " Kusura bakma kardeşim ya aşağıdaki ibneye sinir oldum adam akıllı tanışamadık. Devrim ben." Bana uzattığı eli sıkarken dudaklarımın kıvrılmasına engel olamadım. Belki biraz abartmış olabilirim çünkü Devrim'in sorgulayıcı bakışlarını üzerimde hissettiğimde kendimi açıklama gereği duydum. "Çok severim Devrim ismini." Kaşları çok hafif bir şaşırma ifadesi ile kalktı ve " Hadi ya ben de hiç sevmem ama n'apalım koymuşlar işte." dedi.

Sahte bir duygudaşlıkla omuz silktikten sonra havadan sudan sohbetlerle yaklaşık 40-50 dakika içinde bütün kolileri kapılarının önünde yığmayı başardık. İçerden annemle onun annesinin sesleri boğuk bir şekilde geliyordu ve ben de hafiften nefes nefese kalmış bir şekilde bir basamağa oturdum. Yavaşa aynı basamağın diğer ucun otururken sesli bir şekilde nefes verdi. "Yardım için sağ olun." Hiç önemli değilmişçesine omuz silkerken "Önemli değil ya." dedim kısaca.

"Önemli olmaz olur mu. O şerefsize ben yapacağımı biliyodum ama anneme olay çıkarmıycam diye söz verdiğime dua etsin." Kamyonda yumruklarını sıkışı aklıma geldiğinde söylediklerine hak verdim ve hafifçe omzuna vururken kendimi tekrarladım. "Yok olum ya komşuyuz işte artık."